Ο ψαράς και η ψυχή του

Όπως σας είχα ανακοινώσει και στη σελίδα των blogs στο facebook η ομάδα θεατρικής δημιουργίας ΑμεΑ ανέβασε την Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014 την παράσταση «Ο Ψαράς και η ψυχή του» του ‘Οσκαρ Ουάιλντ.

Η παράσταση αφιερώθηκε στα 15 χρόνια λειτουργίας του συλλόγου «Ανθρωπος – Ελπίδα – Πολιτισμός»

Η βραδιά προσφερόταν για προβληματισμό και συγκίνηση αλλά και για λίγο προσωπικό θυμό.

Οι «οδηγίες» ήταν σαφείς όσον αφορά την ησυχία που θα έπρεπε να επικρατεί στην αίθουσα. Πράγμα αυτονόητο σωστά; Σε ποια παράσταση πας για να κάνεις φασαρία; Σε καμία. Πόσο μάλλον σε μια ιδιαίτερη παράσταση μιας και η ησυχία θα βοηθούσε τα παιδιά να συγκεντρωθούν σε αυτή την τόσο δύσκολη προσπάθειά τους μπροστά σε τόσο κόσμο. Και ερχομαι να ρωτήσω….»Τι δεν καταλαβαίνεις;;;» Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξηγούμε τα αυτονόητα;

Η παρέα πίσω μου δεν έλεγε να το καταλαβει…Τρώγοντας πατατάκια και σχολιάζοντας κάποια πράγματα θύμωνα με την γαιδουριά αυτή. Αυτό που δεν περίμενα ήταν τα άτομα αυτά είχαν ένα παιδάκι στην οικογένειά τους που έπαιζε στην συγκεκριμένη παράσταση!!!

Ε;… συγνώμη…αυτός ο παράγοντας δεν θα έπρεπε να λειτουργήσει αντίστροφα;;;

Αυτό το κομμάτι αφορούσε τον προσωπικό θυμό. Ο προβληματισμός και η συγκίνηση δεν χρειάζεται να τα αναλύσω πάρα πολύ. Είναι λίγο αυτονόητο. Είναι εκπληκτικό το πόσο πολύ δούλεψε όλη η ομάδα για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα. Ωρες και ώρες δουλειάς και κατάθεσης ψυχής των βοηθών, των δασκάλων και των ίδιων των παιδιών για να μπορούν να φέρουν σε πέρας μια ολοκληρωμένη παράσταση, άρτια και μοναδική!

Τα συγχαρητήρια είναι λίγα για όλη αυτή την προσπάθεια. Μια πληροφορία που δεν γνώριζα ήταν ότι οι δασκαλοι έρχονται απο εκτος Χαλκίδας με το ΚΤΕΛ το οποίο τους κάνει δώρο τις μετακινήσεις!!! Συγχαρητήρια και στο ΚΤΕΛ γιατι κάτι τόσο απλό είναι παράλληλα και κάτι τόσο σπουδαίο!!!

Με το τελείωμα της παράστασης τα δάκρυα υπήρχαν στα περισσότερα μάτια.

Κατά την διάρκεια της παράστασης δεν μπορούσες παρά να σκεφτείς την καθημερινότητα των οικογενειών, των παιδιών, τους γονεις πίσω απο τα παιδιά, όλη την προσπάθεια, την δύναμη, τα κατορθώματα και το πόση περισσότερη σημασία έχουν απο εκείνα των υπολοίπων παιδιών, τις δύσκολες στιγμές, την διαρκή επιτήρηση, τις στεναχώριες, τα εμπόδια που η κοινωνία βάζει στην ανάπτυξη των παιδιών των ΑμεΑ.

Δεν μπορούσες να μην σκεφτείς το μεγαλείο ψυχής ολων των γονιών, να συγκρινεις υποσυνείδητα τον εαυτό σου μαζί τους και να νιώσεις τόσο λίγη και τόσο μικρή. Να αναρωτηθείς αν θα ειχες το μεγαλείο τους αν το επομενο παιδί σου έχει κάποια παρόμοια ιδιαιτερότητα, να αναρωτιέσαι… να θαυμάζεις…. να φοβάσαι….

Να αναρωτιέσαι το πόσο «απροστάτευτα» είναι αυτά τα παιδιά αν οι γονείς φύγουν…να νιώθεις ότι και αυτοί οι γονείς με αυτόν τον φόβο ζουν κάθε μέρα, να προσεύχεσαι στον Θεό να δίνει δύναμη σε γονείς και παιδιά, να μην σου δείξει το πόσο δύναμη έχεις μέσα σου και να έχει όλο τον κόσμο καλά γιατί τελικά μόνο αυτό είναι που μετράει!

Συγχαρητήρια σε όλους!!! Παιδιά, γονείς, βοηθούς, συντελεστές, χορηγούς

 

Υ.Γ φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ!

 

Μπαμπάς και κόρη μέρος 2ο

Το θέμα «μπαμπάς και κόρη» το έχω αναφέρει και στο παρελθόν. Στο ίντερνετ θα βρείτε πολλά άρθρα με τίτλους τύπου «10 πράγματα που μαθαίνει ένας μπαμπάς σε μια κόρη», ή «10+2 πράγματα που μια κόρη θέλει απο τον πατέρα της» κτλ

Η ουσία είναι απλή! Σκεφτείτε εσείς σαν παιδί τι θέλατε απο τους γονείς σας και απλά κάντε το πράξη στα δικά σας παιδιά 🙂

Προσωπικά θεωρώ ότι το παιδί πρέπει να αισθάνεται άνετα και με τους δυο γονείς. Σίγουρα υπάρχουν θέματα που μια κόρη θα συζητήσει καλύτερα με την μητέρα της και αντίστοιχα ένας γιος με τον πατέρα του αλλά οι γενικές αρχές είναι ότι το παιδί θα πρέπει να είναι κοντά και με τους δυο. Τουλάχιστον όσο είναι μικρό μιας και η εφηβεία δεν ξέρουμε τι θα φέρει 🙂 Αλλά και πάλι οι βάσεις πρέπει να εχουν μπει. 🙂

Υπάρχουν τόσα και τόσα παιδιά που δεν μπορούν να μείνουν ούτε για μια ώρα με τον έναν γονιό. Δεν συζητάω αυτή την στιγμή για τις περιπτώσεις που υπάρχει κάποιοι θέμα που έχει δημιουργήσει στο παιδί μια ανασφάλεια. Μιλάω για τις απλές βατές περιπτώσεις.

Οκ, συμφωνώ ότι είναι λίγο «γλυκές» οι ατάκες τύπου «μόνο εμένα θέλει», ή «μόνο εγώ μπορώ να το ηρεμήσω», ή «εγώ ξέρω καλύτερα». Γιατί όμως είναι λίγο «γλυκές»; Γιατί πολύ απλά παίρνουμε πόντους!

Ναι ναι πόντους!!! Με το να νιώθουμε ότι μόνο εμάς θέλει ένα παιδί ανεβαίνει η «αξία» μας γιατί σίγουρα κάτι καλό θα κάνουμε για να θέλει το παιδί να το ταΐσουμε/κοιμίσουμε/ντύσουμε/ηρεμήσουμε κτλ μόνο εμείς. Το θέμα όμως είναι το εγώ μας ή ένα ισορροπημένο παιδί;

Έχουμε ποτέ σκεφτεί μέσα στο ωραίο και τόσο εγωιστικό μας ροζ συννεφάκι ότι η ζωή πολλές φορές έχει άλλα σχέδια; Αν εμείς πάθουμε κάτι και φύγουμε από αυτή την ζωή; Αν χρειαστεί να νοσηλευτούμε για ένα μεγάλο διάστημα; Αν χρειαστεί να λείψουμε για μερικές μέρες; Εκεί τι θα κάνει το παιδί που τόσο «γλυκά» έχει αγκιστρωθεί πάνω μας;

Θα συνηθίσει φυσικά όπως τόσα και τόσα παιδάκια αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε -πολύ πιο – δύσκολες καταστάσεις. Το θέμα είναι γιατί να μην έχουμε βάλει το χεράκι μας να νιώσει το ίδιο καλά και ήρεμα εσωτερικά όπως νιώθει με τον γονιό στον οποίο έχει αδυναμία.

Και αυτό επεκτείνεται βέβαια και στους παππούδες – γιαγιάδες. Συνήθως η μια πλευρά είναι η «σωστή», «που ξέρει», που κάνει τα χατίρια, που είναι πιο κοντά στα «πρότυπα» τα δικά μας και η άλλη είναι αυτή που όλο λάθος τα κάνει, που δεν ξέρει, που είναι άξεστοι, που δεν έχουν μυαλό, που ίσως είναι λίγο «βλάχοι» (ναι ναι το έχω ακούσει και αυτό…), που «χαλάνε» τα παιδιά κτλ.

Και για κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου. Συνήθως οι «σωστές» πλευρές είναι των γυναικών και οι «λάθος» των αντρών… σωστά;

Αναρωτιέμαι πότε θα ξεφύγουμε απο τον μικρόκοσμό μας…πότε θα αφήσουμε το μυαλό μας (λέμε τώρα…) ανοιχτό να δούμε το γενικό καλό του παιδιού, πότε θα βάλουμε τον εαυτό μας στις θέσεις των παππουδογιαγιάδων κτλ.

Οι βασικές αρχές που μαθαίνει ένα παιδί είναι ίδιες ανεξαρτήτως φύλου. Όταν βλέπει το παράδειγμά σας βλέπει και μαθαίνει απλά ότι οι αρχές αυτές δεν έχουν φύλο! Η ευγένεια για παράδειγμα: Ναι είναι σωστό ενα παιδάκι να ειναι ευγενικό. Είναι όμορφο μια γυναίκα να είναι ευγενική. Όταν η κόρη θα δει τον πατέρα της να φέρεται ευγενικά στην γυναίκα του θα μάθει, θα περιμένει, θα απαιτήσει ο μελλοντικός της σύντροφος να της φέρεται το ίδιο ευγενικά και (ελπίζω) να (σταματήσουν τα κορίτσια να ) συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.
Η ασφάλεια είναι το παιδί να νιώθει ότι οι γονείς του θα είναι εκεί και θα νοιάζονται για εκείνο. Αν κάτι κακό συμβεί. τότε θα ξέρει μέσα του ότι ο γονιός που μένει θα συνεχίσει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Φυσικά και δεν θα είναι εύκολο μιας και απο τον κάθε γονιό παίρνουμε και διαφορετικά πράγματα σαν παιδιά ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες του κάθε παιδιού, αλλά τουλάχιστον  και δεν θα είναι ενας ξένος για το παιδί στην ουσία. Η κατανόηση, η υποστήριξη, η παρουσία και η αγάπη είναι έννοιες που δεν έχουν φύλο. Οκ κάποια πράγματα το δέχομαι, οι μαμάδες ξέρουν να τα κάνουν λίγο καλύτερα αλλά και πάλι αυτός δεν είναι λόγος να αποκλείονται οι μπαμπάδες απο την σχέση τους με τα παιδιά.

Θα μου πείτε τώρα με την κρίση, οι δουλειές, οι ώρες, ο χρόνος… ναι και πάλι ναι! Τίποτα δεν είναι 100% ρόδινο. Αλλά τελικά πότε ήταν; Πάντα η δουλειά δεν ήταν ο λόγος που πολλοί γονείς δεν έβλεπαν πολλές ώρες τα παιδιά τους; Το θέμα είναι ο χρόνος που διαθέτεις να είναι ουσιαστικό και να είσαι παρόν! Είτε είσαι μαμά είτε μπαμπάς.

Τι να το κάνω εγώ να λείπει ο μπαμπάς της όλη την ημέρα, να καταφέρει να ξεκλέψει 10 λεπτά απο τον χρόνο που δεν έχει για να παίξουν / διαβάσουν / γελάσουν και να χρειαστεί να λείψω για 1 ώρα και να γκρεμιστεί ο κόσμος απο το να με ζητάει κτλ. Η έλλειψη χρόνου είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι μας…είναι δουλειά της μαμάς όμως να ‘ζωγραφίζει» τον μπαμπά στο παιδί της με τα καλύτερα χρώματα, να μην κάνει αυτή την έλλειψη να φαντάζει ως έλειψη αγάπης (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: εγώ είμαι εδώ, είμαστε όλη μέρα μαζί, κάνουμε πράγματα μαζί και ο μπαμπάς σου όχι…α! γιατί δουλεύει), να σπρώχνουμε τις καταστάσεις έτσι ώστε να περνάνε χρόνο μαζί χωρίς να «φοβόμαστε» ότι θα μας «αγαπάει λιγότερο» αν δει ότι περνάει καλά και με τον μπαμπά και να φροντίζουμε με γνώμονα το καλύτερο για το παιδί και όχι για το εγώ μας

Μην ξεχνάμε ότι μαμά – μπαμπάς είναι μια αγκαλιά στα μάτια του παιδιού και έτσι θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα! Αλλωστε το πιστεύω ακράδαντα, ότι όσα παιδιά έχουν και τους δυο γονείς τους στην ζωή, πρέπει να μπορεί να πάρει όσα περισσότερα γίνεται και να χαρεί τον καθένα ξεχωριστά όσο γίνεται περισσότερο!!!

Συγκίνηση…

Εχω καιρό να γράψω σχετικά με τα συναισθήματα που μου γεννά η κόρη μου…

Ο λόγος ένας και μοναδικός… Δεν θέλω να νομίζετε ότι υπερβάλλω ή κάτι τέτοιο.

Η μικρή μου είναι ένα πολύ καλό παιδάκι με φάσεις επαναπροσδιορισμού των ορίων της που ευτυχώς κρατάνε λίγο διάστημα. Τις φάσεις αυτές – παρόλο που χαλάνε τις ισορροπίες μας και έχουμε γκρινίτσες και τσαντίλες -τις βρίσκω φυσιολογικές γιατί μου δείχνουν ότι αλλάζει…ότι μεγαλώνει..

Οι υπόλοιπες μέρες είναι μοναδικές. Η αγάπη της εκφράζεται με κάθε ευκαιρία και νιώθω τόσο ευλογημένη! Ακόμα και όταν θα πετάξει καμία ατάκα ενώ είναι εκνευρισμένη από την μια κρατάω σοβαρό πρόσωπο και θα την μαλώσω και μόλις γυρίζω το κεφάλι δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαμόγελό μου από την «ατάκα» που θα χρησιμοποιήσει 🙂

Τώρα λοιπόν περνάει μια φάση αγάπης τέτοιας και κάθε τόσο ακούω «είσαι πολύ καλή μανούλα», «βεβαίως μανούλα», «σε ευχαριστώ τόσο πολύ μαμάαα. γιούπιιιι» και αυτό που τα κλείνει όλα μέσα του «σ’αγαπώ πάρα πολύ μαμάκα μου». Όταν συνοδεύεται και από αυτές τις τόσο μοναδικές κάθε φορά αγκαλιές η ευτυχία χτυπάει κόκκινο!!!

Σήμερα της έκαναν δώρο μια όμορφη κούκλα πριγκίπισσα με ραβδάκι βούρτσα κτλ. Ήταν όμως βράδυ και ώρα για ύπνο. Της είπα λοιπόν ότι θα της ανοίξω την κούκλα να την δει αλλά καλύτερα να μην την ανοίξουμε ακόμα γιατί είναι ώρα για ύπνο και δεν θα προλάβει να παίξει. Αύριο θα είναι καλύτερα γιατί θα έχει περισσότερο χρόνο να παίξει μαζί της.

«Ναι μανούλα, βεβαίως»!! μου απάντησε. Την αφήσαμε δίπλα στο κρεβάτι της και κοιμήθηκε χωρίς γκρίνιες. Αυτό είχε ξαναγίνει το Πάσχα με το δώρο της νονάς της που ήταν μια εντυπωσιακή κούκλα που προκαλούσε ενήλικα να την επεξεργαστεί πόσο μάλλον ένα παιδί, και με είχε αφήσει άφωνη που συμφώνησε σε κάτι τέτοιο! Τώρα λοιπόν ήθελα να δω αν άλλαξε και με χαρά είδα ότι παραμένει υπομονετική και σκεπτόμενη! Παιδί, παιχνίδι και υπομονή είναι λέξεις που δεν τις συναντάς εύκολα σε τόσο μικρό παιδί!

Η μικρούλα μου με συγκίνησε!

Παρουσίαση βιβλίων

Εδώ είμαι! Επιτέλους! Οπως πρόσφατα έγραψα στο Μπορώ και αλλιώς απέχω λίγο λόγω έλλειψης χρόνου.

Αυτή την ανάρτηση όμως την είχα καιρό στο μυαλό μου και έτσι έφτασε ο καιρός με μια μικρή καθυστέρηση αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα 🙂

Άλλωστε όταν μιλάμε για βιβλία το θέμα είναι διαχρονικό και δεν υπάρχουν ημερομηνίες λήξης.

Το «πρώτο μέρος» της παρουσίασης βιβλίων του Κώστα Κρομμυδα έγινε εδώ. Έρχομαι λοιπόν εδώ στο παιδικό blogoσπιτάκι μου να αναφέρω τις εντυπώσεις μου απο το τμήμα της παρουσίασης που αφορούσε το «Μπαμπά Μεγάλωσέ με». 

Στην παρουσίαση είχε πολύ περισσότερο κόσμο απο τα μαθήματα υποκριτικής και αυτό συνεπάγεται περισσότερες ερωτήσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες κτλ.

Να ξεκαθαρίσω ότι το βιβλίο ακόμα δεν το έχω διαβάσει (να δω τι θα πρωτοπρολάβω!) αλλά δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω απο αυτά που άκουγα τι αφορούσε το βιβλίο.

Την ματιά ενός μπαμπά στο θαύμα της γέννησης και του μεγαλώματος ενος παιδιού. Ίσως δεν μου ήταν δύσκολο γιατί αυτή την ανάγκη είχα όταν ξεκίνησα αυτό το blog. Να καταγράψω πέρα απο την κούραση, την ευθύνη, όλα αυτά που σου δίνει ένα παιδί όταν έρχεται στον κόσμο που είναι κάτι μαγικό. Κάθε ατάκα, κάθε αγκαλιά, κάθε σ’αγαπώ! Κανένας δεν γεννήθηκε με εμπειρία στο να είναι γονιός. Και οι γονείς μαθαίνουν κάθε μέρα! Και επειδή για να δημιουργηθεί ένα παιδί χρειάζεται δύο, 2 γονείς χρειάζεται και όταν μεγαλώνει. Όπως έχω ξαναγράψει το θεωρώ σπουδαίο να μπορεί ενας μπαμπας να εχει ενεργο ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού του. Αυτό προσπαθούμε και οι δύο να κάνουμε για το παιδί μας και αυτό λοιπόν ένιωσα ότι ήταν η αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου. Μια προσπάθεια καταγραφής των συναισθημάτων που σου γεννάει ένα τόσο μικρό πλάσμα που το βλέπεις να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα.

Δυστυχώς η ευτυχώς είναι η νέα γενιά που προσπαθεί να σπάσει τα «ταμπού» των προηγούμενων καιρών που ήθελε αποκλειστικό φροντιστή του παιδιού την μητέρα και ακόμα μερικές φορές ξενίζει το αν ενας αντρας θα αλλάξει πάνα ή θα ταΐσει ενα μωρό! Αυτό ήταν κάτι που το είδα έντονα υπο μορφή δυσπιστίας σε κάποιες ερωτήσεις που έγιναν.

Άλλοι πάλι ρώτησαν το τι προσπαθεί να περάσει αυτό το βιβλίο πάλι με μια δόση συγκεκαλυμμένης δυσπιστίας. Βρε παιδιά! Έλεος! Δεν πας σε μια παρουσίαση για να λύσεις το Κυπριακό! Τα πράγματα είναι απλά. Μια καταγραφή συναισθημάτων και κάποιες συμβουλές που δούλεψαν για μια οικογένεια! Το αν η υπόθεσή μου γίνει βεβαιότητα θα σας το πω όταν ανεβάσω την γνώμη μου για το βιβλίο.

Όπως σε όλα τα πράγματα,τα ακούμε, τα διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε και κρατάμε αυτά που κανουν κλικ σε μας προσωπικά. Αν κάτι θεωρούμε οτι ειναι λαθος δεν το ακολουθούμε. Τόσο απλό! Αλίμονο αν περιμέναμε οδηγίες (και απο που; απο τους γονεις μας; τους γειτονες; τους φιλους; τα βιβλια; τα περιοδικά;) για το πως να μεγαλώσει ενα παιδί. Κατευθυντήριες παίρνεις, τροφή για σκέψη παίρνεις και σε κάποιες περιπτώσεις παίρνεις και την εμπειρία των άλλων αλλά μετά την σκυτάλη παίρνει η κοινή λογική και η αγάπη. Κάθε πληροφορία, κάθε καταγραφή, κάθε άρθρο, κάθε μελέτη είναι όλα καλοδεχούμενα και μετά περνάμε στο φιλτράρισμα σύμφωνα με τα προσωπικά μας κριτήρια.

Δεν σας κρύβω ότι κάποια στιγμή ήθελα να πω: «Βρε παιδιά τι δεν καταλαβαίνετε; Τα πράγματα είναι τόσο απλά!» αλλά συγκρατήθηκα 🙂 Βλέπετε οι περισσότερες κυρίες (που έκαναν τις ερωτήσεις) ανηκαν σε παλιότερη γενιά την πιο συγκρατημένη, πιο καταπιεσμένη, κλεισμένη στα στερεότυπα που ανέφερα πιο πανω!

Θα επανέλθω σε αυτό το άρθρο όταν θα έχω έτοιμες και τις εντυπώσεις που θα μου αφήσει η ανάγνωσή του 🙂

Μέχρι τότε σας χαιρετώ γλυκά 🙂

7 στα 9 παιδιά ακολούθησαν έναν άγνωστο

Είναι να τρελαίνεσαι…το πείραμα που έγινε απο τηλεοπτικό σταθμό της Βρετανίας σε αφήνει άναυδο.

Το πείραμα έχει ως εξής: Παιδιά και γονείς σε παιδική χαρά. Με αφορμή ένα τηλεφώνημα οι υπεύθυνοι αποσπούσαν την προσοχή της μητέρας καθώς και την απομάκρυνσή της. Εκείνη την ώρα κάποιος άλλος ενήλικας με διάφορες δικαιολογίες πλησίαζε το παιδί και το παιδί απλά…..τον ακολουθούσε!!! Φυσικά και η παιδική χαρά είχε κλείσει για το κοινό κατά την διάρκεια του πειράματος. Απο τα 9 παιδιά τα  7 ακολούθησαν τον άγνωστο…

Οι γονείς φυσικά ήταν εθελοντές στο πείραμα και κανένα απο τα παιδιά δεν γνώριζε τίποτα. Πολλοί είπαν οτι το βίντεο αυτό δημιουργεί κινδυνολογία καθώς και οτι το δείγμα είναι μικρό. Σημασία δεν έχει όμως τόσο αυτό.
Για μένα σκοπός είναι – και για αυτό το κοινοποιώ – να συνειδητοποιήσουμε το πόσο εύκολο είναι να συμβεί!

Συζήτηση, ηρεμία και γιατί όχι βάλτε τα παιδιά σας να δουν αυτό το βίντεο. Χωρίς να τα τρομοκρατήσετε φυσικά πιστεύω ότι κάθε γονιός έχει τον τρόπο να μιλήσει στο παιδί του.

Δείτε το βίντεο εδώ και αποφασίστε εσείς τι θέλετε να κάνετε μετά 🙂

 

 

Προσκλητήριο απο τα χεράκια μας

Το καλοκαίρι βαφτίστηκε η ανιψιά μου. Ενα γλυκό και στρουμπουλό μωράκι. Η βάφτιση δεν είχε πολύ κόσμο οπότε η μαμά της σκέφτηκε κάποια πράγματα να τα κάνει μόνη της.

Ένα από αυτά ήταν τα προσκλητήρια. Μου πρότεινε λοιπόν να της τα γράψω εγώ μιας και η ίδια θεωρούσε ότι κάνω καλύτερα γράμματα απο εκείνη.

«Κείμενο έχεις σκεφτεί;» την ρώτησα

«Οχι αλλά δεν νομίζω οτι θέλω κάτι ή τουλάχιστον κάτι που έχει παιχτεί πολύ» μου απάντησε

Τί ήθελε και το είπε; Το μυαλό μου άρχισε να μπαίνει σε παραγωγική διαδικασία

Σκέφτηκα κανα 2-3 και τελικά καταλήξαμε σε αυτό. Κάτι απλό, χιουμοριστικό και μικρό 🙂

Το χαρτί του προσκλητηρίου το διάλεξε η ίδια, το σχέδιο (σχετικό με το θέμα) το αποτύπωσε με ρυζόχαρτο και στην συνέχεια το ζωγράφισε. Ένα στο πάνω μέρος της σελίδας και ένα στο κάτω.

Μετά έγραψα το κειμενάκι, τα στοιχεία της βάφτισης, φάκελος αντίστοιχου χρώματος, βάλαμε και τα ονόματα των οικογενειών και έτοιμα τα προσκλητήρια!

Τα μικρά μας διαμαντάκια-χειροποίητο προσκλητήριο

Κακά τα ψέματα σπάνια κρατάει κάποιος τα προσκλητήρια και όσο δελεαστικά και αν είναι είναι χαζό να χαλάς πολλά χρήματα σε αυτό το κομμάτι. Πόσο μάλιστα αν έχεις και λίγα σε αριθμό…

Έχω σκοπό να σας ανεβάσω πράγματα απο την βάφτιση της κόρης μου καθώς επίσης και κάποια δωράκια που είχα ετοιμάσει για το τέλος όλα φτιαγμένα ένα προς ένα απο εμας!

Ξεκίνήσαμε και το σχολείο!

Έφτασε και αυτή η ώρα! Η μικρή μου το περίμενε πώς και πώς!

Παραλίγο φέτος να μην πάμε έτσι όπως τα κάνανε με τις δασκάλες και τις μεταθέσεις της τελευταίας στιγμής αλλά τελικά το προνηπιάκι μας έβαλε την τσαντούλα του στην πλάτη και με χαιρέτησε με ενα πλατύ χαμόγελο.

Δεν την φοβόμουν καθόλου για αντιδράσεις περίεργες κτλ. Ετοιμη ήταν! Αφήστε που θα βοηθούσε σίγουρα και το γεγονός οτι ο  αγαπημένος της ξάδελφος θα ήταν μαζί. Οπότε «ούτε που το κατάλαβε»

Ολα τέλεια. Αμα σας πω οτι την ώρα που γύρισε σπίτι μου φάνηκε αλλαγμένη θα σας φανώ υπερβολική ε; Ναι ναι, ελεύθερα απαντήστε. Και εγώ ναι θα απαντούσα!

Και όμως. Ο αέρας της να μου πει πώς της φάνηκε γρήγορα γρήγορα γιατί ακολουθούσε αίτημα να πάει στην γιαγιά της, ο λόγος της…. μου φάνηκε διαφορετική. Κάτι που παρατηρούσα και στις επόμενες μέρες και μάλιστα κάποια στιγμή όχι μόνο απο μένα

Μετά απο κανα δυο εβδομάδες, και για δύο μέρες είχαμε μια μικρή σε διάρκεια και αντιμετωπίσiμη μουρμουρίτσα ότι δεν ήθελε να φύγω απο το σχολείο όταν την πήγα το πρωί. Έλειπε ομως ο ξαδελφος και ευτυχώς την τρίτη μέρα μου πέταξε με καμάρι ότι «εντάξει μαμά πήγαινε εσύ σπίτι και όταν τελειώσω θα έρθεις να με πάρεις»

Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά! Κάθε μέρα γυρνάει και με ενα καινούργιο τραγουδάκι ή μια καινούργια πληροφορία. Το χαίρεται και την χαίρομαι και εγώ μαζί.

Μακάρι κάθε μέρα να είναι το ίδιο συνεργάσιμη και ευχαριστημένη!

Τα καλοκαιρινά μας νέα

Σε πιο «προσωπικό επίπεδο» έχουμε να τα πούμε από τον Αύγουστο! Πώς πέρασε το καλοκαίρι σας αλήθεια; Είχατε χρόνο και διάθεση να αφιερώσετε στα παιδιά σας; Ξεκουραστήκατε καθόλου; Γεμίσατε μπαταρίες για τον χειμώνα; 🙂

Εμείς φέτος κάναμε τα μπανάκια μας (ευτυχώς μετά δεν την έπιασε κάποια φοβία μετά το περιστατικό του Αυγούστου. Το συζητούσε μερικές φορές αλλά δεν της άφησε φόβο), βάψαμε τις πέτρες μας, μαζέψαμε τα κοχύλια μας και πήγαμε και θέατρο.

Ναι 🙂 Το σκεφτόμασταν από τον χειμώνα αλλά δεν μας βγήκε τελικά λόγω διαφόρων μικροπραγμάτων. Το καλοκαίρι όμως τα καταφέραμε.

Η πρώτη παράσταση στην οποία πήγαμε ήταν «ο Μαικ ο Φασολάκης». Η μικρή μου παίζει να είναι και το μοναδικό παιδί που δεν τον έχει διαβάσει. Ότι τον είχε δει απο την τηλεόραση. Παρόλα αυτά το αποφασίσαμε με την μαμά μιας φίλης της και είπαμε να τα πάμε για να δούμε αντιδράσεις. Μουσική χορός άρα πόσο να βαρεθούν; Αφήστε που η μικρή μας φίλη τον ήξερε ήδη μια χαρά 🙂

Έχω όμως να κάνω μια ερώτηση. Επιτρέπεται να μην υπάρχουν ειδικές τιμές για ανέργους, ηλικιωμένους κτλ; Μια τιμή μικροί μεγάλοι; Θα μου απαντήσετε… ένα τόσο εμπορικό παιδικό θέλει να πιάσει έτσι δεν είναι; Αν δεν το εκμεταλλευτεί τώρα πότε θα το εκμεταλλευτεί; Anyway. Πήγαμε. Την χάρηκα την μικρή μου. Παρακολουθούσε συγκεντρωμένη και που και που χορευε. Στο τέλος πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και ενώ φάγαμε όλη την αναμονή αποφάσισε ότι ντρέπεται…

Σκέφτηκα εντάξει, την κάναμε την δοκιμή μας, τον χειμώνα τώρα. Αφήστε που είχα ξενερώσει απίστευτα με την φάση με τα εισιτήρια.

Έλα ντε όμως που λίγες μέρες αργότερα μάθαμε ότι «Ο Αίσωπος θέλει κάτι να μας πει;» Με την φίλη μου λοιπόν συζητάγαμε. Πήγαμε στον Μάικ και θα αφήσουμε τους Μύθους; Που στην τελική άλλη δουλειά η μία και άλλη η άλλη. Ο Μάικ, ένα παραμυθάκι εμπορικό, χιλιοδιαφημισμένο με πιτσιρίκια να τσιρίζουν και να γελάνε και ο Αίσωπος είχε την υπογραφή της κας Ρουγγέρη, όπου αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, θα σας πω ότι το όνομά της αποτελεί εγγύηση της σωστής δουλειάς. Εκπέμπει μια ποιότητα και μια αγάπη για αυτό που κάνει.

Τελικά να μην τα πολυλογώ τα πήγαμε. Η διαφορά ήταν από την είσοδο αισθητή. Η ίδια καθόταν κοντά στην είσοδο, χαμογελαστή, έτοιμη να καλωσορίσει, να υπογράψει και να φωτογραφηθεί με τους ανθρώπους που την τίμησαν με την παρουσία τους. Η παράσταση μου άρεσε πολύ. Τα  πιο μεγάλα παιδάκια σίγουρα καταλάβαιναν περισσότερα από τα δικά μας, αλλά φρόντιζα αν έπαιζαν κάτι που δεν το γνώριζε να της εξηγώ χαμηλόφωνα και συνοπτικά την γενική ιδέα ώστε να εστιάσει καλύτερα στα μηνύματα που πέρναγε η παράσταση.  Μου άρεσαν πολύ και τα κουστούμια τους. Μου άρεσε πολύ το κουστούμι του λιονταριού που όπως βλέπετε απο μακριά φαίνεται λες και δεν φαίνεται καθολου το προσωπο του ηθοποιού. Άξιζε πραγματικά!

Μέσα από την συγκεκριμένη παράσταση γνώρισα και ήρθα και σε επαφή με την κα Μερτζιάνη (απο τον Σύλλογο ΑμεΑ,  Άνθρωπος-Ελπίδα-Πολιτισμός) και θα ενημερώνεστε πλέον και απο εδώ για τις εκδηλώσεις που θα γίνουν αλλά και πληροφορίες σχετικά με τον Σύλλογό της.

Σας σκεφτόμουν :)

Χαιρετώ όλη την παρέα! 🙂 Ελπίζω όλοι να είστε καλά! Έχω καιρό να γράψω κείμενα απο μένα και αυτό γιατί ο χρόνος γραψίματος άρχισε να γίνεται πιο λίγος. Καιρό έχουμε να τα πούμε… όμως αυτό το έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Και για εδώ αλλά και για τα αλλα μπλοκάκια 🙂

Ανέβασα μόνο ορισμένα αξιόλογα κείμενα που βρήκα και θεώρησα οτι μπορεί να σας φανούν χρήσιμα. Ίσως να ειδατε το κείμενο για την «παιδική ηλικία» που ανέβασα λίγες μέρες πριν. Η Χρύσα Σαρρή (Ψυχολόγος MCs) που μοιράστηκε τις σημειώσεις της απο αυτή την ομιλία σύντομα θα σας συστηθεί μιας και με αφορμή το το αρχικό μου blog «Μπορώ και αλλιώς«, συζητάμε μια πιθανή συνεργασία όχι μόνο για το αρχικό αλλά και για όλα τα μπλογκάκια. Νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα είχε η συνεργασία μου μαζί της όσο αφορά «Τα μικρά μας διαμαντάκια»

Αν τα καταφέρουμε και το δουλέψουμε σε συνδυασμό ερωτήσεών σας και απαντήσεών της ακόμα καλύτερα αλλά θα το δούμε μιας και ο χρόνος της είναι ήδη περιορισμένος. Όταν έχω νεώτερα θα τα μοιραστώ μαζί σας 🙂

Τέλος καλό, όλα καλά (τα μάτια μας 14)!!!

Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω αυτό το κείμενο. Και ο λόγος είναι γιατί είναι στενάχωρο. Ευτυχώς με καλή κατάληξη αλλά στενάχωρο.

Άλλωστε δεν είμαι και πολύ στην φάση γραψίματος το τελευταίο καιρό. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο δεν μπορώ να το αφήσω γιατί όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας αλλά και από τα λάθη των άλλων. Τι λάθη; Από τις κακίες στιγμές καλύτερα. Έχουμε λίγο τις κεραίες μας πιο τεντωμένες.

Έχουμε επισκεφθεί το χωριό της πεθεράς μου για ολιγοήμερη διαμονή. Πρώτη φορά μιας και τις άλλες φορές κάναμε μονοήμερες επισκέψεις ή συχνότερα ολιγόωρες.

Ανεβήκαμε λοιπόν και το ίδιο βράδυ πήγαμε για καφεδάκι στην παραλία όπου βλέπαμε την θάλασσα να είναι λάδι εκτός από ένα αρκετά εντυπωσιακό βουβό κύμα το οποίο έσκαγε στην ακτή. 

Την επόμενη μέρα πήγαμε για μπανάκι με ελαφρύ κυματάκι. Ο βυθός της θάλασσας έχει πέτρες και χαλίκια τα οποία όμως με το που πατάς σε «κατεβάζουν επίπεδο». Μένεις λίγο και αν πας πιο μέσα πάλι τα ίδια και σε πιο βαθύ επίπεδο. Αιγαίο και βαθαίνει γρήγορα βλέπετε. Να σημειωθεί οτι εγώ με τις πέτρες δεν τα πάω καλά παρά μόνο με παπουτσάκια τα οποία και είχα προμηθευτεί. Όλα μια χαρά. Το ρεύμα ήταν εντυπωσιακό αν και δεν είχε έντονο κύμα. Την τρίτη μέρα ξανά το πρωί στην θάλασσα, παπουτσάκια ανα χείρας και βουρ στο νερό. Η μικρή μας έκανε τις πρώτες τις βουτιές πηδώντας απο τα πόδια ή ακόμα και τους ώμους του πατέρα της. Το ρεύμα εξακολουθούσε να σε πηγαίνει όπου ήθελε αν αποφάσιζες να αφεθείς και να μπεις λίγο πιο βαθιά.

Είμασταν όλοι μαζί μαζεύοντας πέτρες από τον βυθό ή την ακτή. Η μικρή μας φόραγε την σαμπρέλα της και έβγαινε στην ακτή έφερνε πετρούλες που τις έβαζε στα παπούτσια μου που είχα βγάλει για να απολαύσω λίγο τον βυθό. Με το που έμπαινε στο νερό χοροπήδαγε και αφηνόταν να πέσει μέσα καθιστή με ενα ελαφρύ πηδηματάκι. Εκείνη την ώρα ο άντρας μου, μου είπε ότι θα πήγαινε λίγο πιο βαθιά για να φτάσει σε έναν βράχο.

Εμείς παίζαμε με την μικρή που μπαινόβγαινε και την περίμενα να μου φέρει τις πετρούλες που μάζευε.

Κάποια στιγμή ενώ ερχόταν προς τα μένα, την βλέπω να πέφτει με το κεφάλι στο νερό και να μην μπορεί να σηκωθεί. Με την προσπάθειά της γύρισε ανάσκελα. Η σαμπρέλα της είχε κατέβει πιο κάτω από τον ποπό με αποτέλεσμα να μην την αφήνει να σηκωθεί. Πετάω τα παπούτσια και φτάνω κοντά της και με το που απλώνω το χέρι να την πιάσω ο μικρός κυματισμός μου την έβγαλε πιο έξω εξακολουθώντας να είναι κάτω από το νερό χάνοντας την κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μου. Δίνω ώθηση να πάω πιο κοντά της με τις πέτρες στο βυθό να μην με αφήνουν να ισορροπήσω καλά και την βουτάω, την σηκώνω έξω απο το νερό και την γυρίζω μπρούμυτα λέγοντάς της ήρεμα να μην φοβάται και να βήξει ώστε να βγάλει το νεράκι. Στην ακτή δεν είχε ανοίξει μύτη! Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα. Σε ελάχιστο χρόνο έφτασε και ο άντρας μου ο οποίος μας είδε απο την στιγμή που μου την πήρε το κύμα πιο έξω. Ενα ζευγάρι σχολίασε το γεγονός αλλά μάλλον το κατάλαβαν απο την αντίδρασή μας και όχι απο την εικόνα. Η διάρκεια…δευτερόλεπτα και το γεγονός ότι η μικρή ούτε έβηξε, ούτε νερό έβγαλε, ούτε έκλαψε σε έκανε να αναρωτηθείς στιγμιαία αν αυτό το έζησες ή το φαντάστηκες. Τα μάτια της όμως που με κοίταγαν κάτω απο το νερό ανοιχτά και τρομαγμένα δεν άφηναν φυσικά περιθώριο «αμφισβήτησης»

Βγήκαμε έξω σιγά σιγά, την στεγνώσαμε και το ρίξαμε στο «καλαμπούρι» και στο «κήρυγμα». Χτες είχε πάρει μαζί την γοργόνα της την οποία σήμερα την είχε αφήσει και αναρωτιόμασταν αν το κύμα μπέρδεψε την ίδια με την γοργόνα και για αυτό έκανε βουτιά. Επίσης χτες ήθελε να πηγαίνει στην ακροθαλασσιά να γεμίζει το κουβαδάκι της αλλά δεν την αφήναμε γιατί το κυματάκι ήταν πιο έντονο και η ακτή ανισόπεδη. Της είπαμε λοιπόν οτι έτσι πολλά παιδάκια λενε «εγω ξερω και δεν θα γλιστρήσω» και για αυτό το κύμα ήθελε να της δείξει πόσο εύκολο είναι να πέσει. Σε λίγη ώρα την πήρε ο άντρας μου αγκαλιά και πήγανε μαζί μέχρι την θάλασσα για να καθαρίσουν και καλά τα πόδια της αλλά στην ουσία για να έρθει σε επαφή με την θάλασσα και να μην την πάρει ο φόβος. 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο μη φοβισμένη ήμουν. Αυτό το πράγμα ήταν αδιανόητο για μένα. Μόνο να μου το περιέγραφε κάποιος… όχι τώρα που το έζησα. Στιγμιαίες σκέψεις τύπου «πόση ώρα έχει περάσει, έχει πιει νερό; είναι ζωντανή έτσι που έβλεπα τα μάτια της» πέρασαν αστραπιαία εκείνη την στιγμή που προσπαθούσα να την πιάσω. Ευτυχώς ήμουν ψύχραιμη εκείνη την στιγμή ώστε να μπορέσω να είμαι και λειτουργική. Το γεγονός όμως ότι μου την πήρε το κύμα μέσα από τα χέρια με έκανε να αναρωτηθώ αν ήμουν άχρηστη και αν ο άντρας μου θα είχε λειτουργήσει πιο γρήγορα απο εμένα. Κάμποσες μέρες μετά έπεσα σε ένα κείμενο με τίτλο «τα σημάδια του πνιγμού που δεν πρέπει να αγνοήσεις» το οποίο και σας το παραθέτω. Προσπάθησα να σας περιγράψω όλο το πριν, το κατά την διάρκεια και το μετά για να δείτε ότι όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όλα είναι μια χαρά και τίποτα δεν προμηνύει φυσικά το παραμικρό. Σαν γονείς όταν πάμε για μπάνιο πάντα είμαστε δίπλα και το μάτι μας είναι συνέχεια στο παιδί όσο και αν θέλουμε να πιούμε τον καφέ μας ή να διαβάσουμε το βιβλίο μας ή να συζητήσουμε με τους φίλους μας. Προτιμούμε να γκρινιάξει λίγο επειδή δεν την αφήνουμε να απομακρυνθεί από κοντά μας παρά να συμβεί κάτι και να τρέχουμε. Επίσης το ύψος του νερού ζήτημα ήταν να έφτανε μέχρι το μπούτι της! Τα μάτια διαρκώς πάνω και πάντα σε ετοιμότητα.

Ο δρόμος προς και από την θάλασσα έχει αρκετά σημεία στενά και ως γνωστόν ο Έλληνας πάντα θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός που οδηγεί. Λίγο έλειψε λοιπόν να έρθουμε μούρη με μούρη με έναν τέτοιο – τέλειο – οδηγό. Στο αυτοκίνητο η μικρή τραγούδαγε και εγώ σκεφτόμουν πόσο έυκολο μέσα σε μια στιγμή αντι για τραγούδια να έχεις να αντιμετωπίσεις μια απώλεια. Σε λίγες μέρες θα φεύγαμε για διακοπές και εγώ δεν σας κρύβω αναρωτιόμουν αν θα τριτώσει η τρομάρα και παράλληλα ευγνωμονούσα τον Θεό που προστάτεψε το παιδί μας και μας επέτρεψε να το έχουμε κοντά μας. Φυσικά και σταματήσαμε και σε ενα εκκλησάκι στο δρόμο ώστε να ανάψουμε ένα κεράκι όλοι μαζί νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την εξέλιξη της μικρής μας ευτυχώς περιπέτειας. Το πως έπεσε αρχικά και μάλιστα χωρίς να βγει απο την σαμπρέλα της παρά να πέσει στην ουσία με το κεφάλι μέσα ακόμα δεν το έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να γλίστρησε στις πετρούλες και την «βοήθησε» και το κυμα να τουμπάρει

Γκρρρρ…

Σήμερα ξύπνησα με λίγο άσχημη διάθεση η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Ο λόγος ήταν ένα όνειρο που είδα με κύριο πρωταγωνιστή έναν γονιό που γνωρίζω. Ένας γονιός που ανήκει στην κατηγορία της διπροσωπίας. Ξέρετε….αυτή η κατηγορία, που οι άνθρωποι που ανήκουν εκεί είναι όλο γλύκες, κομπλιμέντα και χαμόγελα και με το που γυρίζεις την πλάτη ένας άλλος, μοναδικός και πικρόχολος εαυτός ξεπροβάλλει ο οποίος είναι ανίκανος να αναγνωρίσει οποιοδήποτε καλό του έχεις κάνει, να πει, να σχολιάσει, να διαστρεβλώσει πράγματα και καταστάσεις. Και το χειρότερο είναι ότι νομίζει ότι σε πείθει για το καλό του χαρακτήρα του και δεν φαντάζεται καν ότι ξέρεις, γνωρίζεις, έχεις ακούσει, έχεις μάθει κτλ και απλά για λόγους ευγένειας δεν του το τρίβεις απλά στην μουρίτσα του! Και επειδή είναι και γονιός ανήκει και στην κατηγορία «άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριγώ τον Γιάννη»!!!

Νιώθω εκνευρισμό όταν -αναγκαστικά – συναναστρέφομαι με τέτοιας ποιότητας ανθρώπους κυρίως γιατί κρατιέμαι να μην εκφραστώ με όλα αυτά τα σχόλια που πρέπει για το άτομό τους. Αυτός ήταν και ο λόγος λοιπόν που για κάμποση ώρα είχα αυτή την άσχημη διάθεση. Ήρθαν στο μυαλό μου όλες αυτές οι μαμακίες που κατα καιρό έχω ακούσει. κτλ (Ειλικρινά αξίζει μια ξεχωριστή ανάρτηση… που θα πάει μπορεί και να την έχει)

Καθόλου όμορφο συναίσθημα για πρωί πρωί είναι αλήθεια. Ευτυχώς το υπόλοιπο πρωινό κύλησε τόσο γλυκά και συγκινητικά μιας και η κόρη μου είχε «κρίση» αγάπης και με το παραμικρό μου έλεγε «Μαμά μου σε αγαπώ πολύ. Είσαι η καλύτερη μαμά όλου του κόσμου»  Το έλεγε τόσο συχνά μάλιστα που άρχισα να αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι που μας άκουγαν στο σούπερ μάρκετ νόμιζαν ότι το έχει ηχογραφήσει 🙂

Ότι και να νόμιζαν πάντως εγώ ένιωθα πολύ γλυκά ακούγοντας το κοριτσάκι μου να μου λέει κάτι με όλη την γλύκα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και να μου χαρίζει απλόχερα γεμάτες αγάπη αγκαλιές. Μέχρι βέβαια να μπει στην εφηβεία και να αρχίσουν οι αμφισβητήσεις. Εκεί μετά θα κάνεις αμάν να ακούσεις κάτι τέτοιο χι χι χι .

Κάνοντας λοιπόν μια σύγκριση των συναισθημάτων του πρωινού και του μεσημεριού σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορεί να μας επηρεάσει κάτι. Πόση ώρα μένουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα στο μυαλό μας. Πόσο επηρεάζουν το σώμα μας και σε πόσο καιρό;

Να σας πω την αλήθεια δεν είχα σκοπό να κάνω αυτή την ανάρτηση για το πώς ξύπνησα και για το πόση ηλιθιότητα υπάρχει στους γονείς. (Γκρρρρ αν και κρατιέμαι με κόπο να μην σας δώσω παραδείγματα της περίτρανης ηλιθιότητας). Και το κορυφαίο είναι ότι φυσικά ο γονιός αυτός κατά βάθος, θεωρεί τον εαυτό του τέλειο, απόλυτα σωστό και ισορροπημένο και ότι αποτελεί από μόνος του μια ξεχωριστή κατηγορία του σούπερ γονιού!

Δεν θα την έκανα λοιπόν αυτή την ανάρτηση μέχρι που αργά το βράδυ ακούγοντας το «Ολα για την υγεία μου» άκουσα μια κυρία να επισημάνει – για άλλη μια φορά – πόσο το στρες, τα αρνητικά συναισθήματα, ο θυμός κτλ μπορούν να μας βάλουν σε πολύ μεγαλύτερους μπελάδες από ότι φανταζόμαστε!

Δείτε απο το 22:30 λεπτό. Αναφέρεται στην σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτό με τον ίδιο μας το εαυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Πόσες φορές μπαίνουμε στην τσίτα και για πολύ ώρα; Πού πάει όλο αυτό.

Μήπως τελικά πρέπει να ρίξουμε τελικά κανένα μπινελίκι έτσι ώστε να εκτονωθούμε; χι χι χι 🙂

 

Δείτε λοιπόν το απόσπασμα και ας κάνουμε στον εαυτό μας ένα δώρο με όμορφα συναισθήματα και χαμόγελα!

Το μεγάλο κρεβάτι

Στο δωμάτιό της μικρής μας, μέχρι στιγμής η κούνια δεν έλεγε να φύγει. Όχι, δεν είχαμε βαρύγδουπες δηλώσεις «θέλω την κούνια μου» και τέτοια. Μιας και το στρώμα της κούνιας μας είχε ήδη δεχθεί τους πειραματισμούς μας με την αφαίρεση της βραδινής πάνας είπαμε να εξαντλήσουμε τα περιθώρια ώστε το καινούργιο μας κρεβάτι να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα ατυχήματα 🙂

Βέβαια εδώ και πάααααρα πολύ καιρό (απο πότε αλήθεια;), το μπροστινό κάγκελο είχε κατέβει τελείως μετατρέποντας την κούνια σε ένα μικρό κρεβατάκι στο οποίο ανεβοκατέβαινε μόνη της.

Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει πια και να «ξεκουραστεί» μέχρι να χρειαστεί ξανά 🙂

Με το μάζεμα των χαλιών λοιπόν έφτασε και αυτή η στιγμή. Το περίμενε πώς και πώς. Αφήστε που λειτούργησε και σαν ανταμοιβή για το ότι δεν κατουριόταν το βράδυ.

Οπότε και το κρεβάτι μας έφτασε στο δωμάτιό της και μάλιστα το «μαγικό της σεντονάκι» (υποσέντονο) μπήκε πια κάτω από το σεντόνι (προληπτικά για εμάς) ώστε να μην φαίνεται μιας και τώρα θα πρέπει να προσέχει το κρεβάτι της και τώρα που μεγάλωσε δεν το χρειάζεται 🙂

Βάλαμε και τα απαραίτητα υπέροχα σεντόνια με την Χιονάτη και τους 7 νάνους (δώρο από την βάφτισή της), αλλάξαμε και λίγο  τα επιπλάκια της και έτοιμο το δωμάτιό της.

Κοιτώντας το με το κρεβάτι στην θέση του, μου ήρθε σαν εικόνα όταν ήταν δικό μου παιδικό/εφηβικό δωμάτιο! Την κοιτούσα το βράδυ να κοιμάται με την ίδιες στάσεις που κοιμόμουν και εγώ 🙂

Ένα βράδυ την ώρα που ήταν στο κρεβάτι της και έκλεινα το παράθυρό της σηκώθηκε, ήρθε μπροστά μου και μου είπε «να δούμε τα αστεράκια και να κάνω την προσευχή μου». Ακουσα ευχή και σκέφτηκα ότι αποτυπώνει το παραμύθι με την πριγκίπισσα και το βάτραχο χα χα. Και εκεί μέσα στην ησυχία, έχοντάς την στην αγκαλιά μου την άκουγα να λέει απλά, παιδικά, τρυφερά αυτά που έλεγε και ένιωθα τόσο τρυφερά. Ήταν τόσο απλό και τόσο όμορφο που της άφησα τον χρόνο να πεί οτι ήθελε. Σε άλλη περίπτωση πιθανόν να της έλεγα ότι έχει περάσει η ώρα και ξάπλωσε να κοιμηθείς και θα το έχανα τελείως. Τα όμορφα συναισθήματα θέλουν μόνο λίγο χρόνο να τους διαθέσεις για να σε γεμίσουν!

Τί όμορφο πράγμα που είναι η ζωή! Ένα δωμάτιο έτοιμο να κλείσει μέσα του, όνειρα, γέλια, μουσικές, μυστικά φιλενάδων, διαβάσματα ακόμα και κλάματα, τιμωρίες ή και τσαντίλες. Στοιχεία απαραίτητα για να φτάσει εκείνη μετά από χρόνια να στέκεται στην ίδια πόρτα και να κοιτάει το δωμάτιο του δικού της παιδιού!

Συμβιωνοντας με ενα παιδι

Με αφορμή την προηγούμενη αναρτησή μου σκεφτηκα να μοιραστω μαζι σας κάποια πραγματα που ακολουθησα οταν ηρθε η μικρή μας στην ζωή μας. Ειδικος δεν ειμαι, εμπειρια με προηγουμενα παιδια δεν ειχα (πιανεται ο μικρος μου αδελφος που ειχα μερος στο μεγαλωμα του; Αλλα και γιατι να μην πιανεται; 🙂 ), ενημερωνομουν, διαβαζα κτλ ναι αλλα ποτε με τα μουτρα. Προσπαθω να βαζω το μυαλο μου να δουλευει, να θυμαμαι πως μεγαλωσα εγω, τί ειδα και ξεχωρισα οσο περνουσαν τα χρονια. Ποτε δεν εκανα «σημαια» το κειμενο καποιου περιοδικου ή καποιου που ειναι ή το παιζει ειδικος γιατι ως γνωστον απο την θεωρια μεχρι την πραξη υπαρχει μεγααααλη διαδρομή μιας και ολα εξαρτωνται απο την «παστα» του παιδιου, την ψυχικη σου κατασταση, τα ορια σου, την οικογενειακη σου κατασταση, την οικονομική ισως και τοσα πολλα αλλα!

Το βασικο ειναι να ακους, να σκεφτεσαι και να εχεις το μυαλο σου ανοιχτο και σε λειτουργια.

Οπως ισως εχετε καταλαβει θεωρω οτι οταν φερνεις παιδια στον κοσμο, η συμπεριφορα σου οφειλει να «εκπαιδευεται». Εχεις την ευθυνη ενος πλασματος που εξαρταται αποκλειστικα απο εσενα. Οχι μονο για να επιβιωσει αλλα για να γινει ενας καλος ανθρωπος και ενας ουσιαστικος ενηλικας. Για το δευτερο δυστυχως δεν παιζεις μονο εσυ ρολο αλλα οσο ο ρολος σου παιζει πρωταρχική σημασια πρεπει να γινεται απο καρδιας και με το μυαλο σε λειτουργια.

Το βασικοτερο για να δημιουργησεις μια ισορροπημενη προσωπικοτητα ειναι η ηρεμια. Με την ηρεμια μεταδιδεις, εκπαιδευεις, δημιουργεις αισθημα ασφαλειας που ειναι το βασικοτερο, και ολα κυλανε πιο αρμονικά.

Αυτο το χαρακτηριστικό ηταν και αυτο που ηθελα να διεπει την μεταξυ μας σχεση.

Απο μωρακι φυσικα αφιερωνα χρονο μαζι της, της μιλουσα πολύ, της χαμογελαγα, το οτι δεν δουλευα βοηθησε στο να μην εχω την αισθηση οτι «με κυνηγαει» ο χρονος συνεχως. Μην με ρωτησετε πώς της μίλαγα. Οπως μιλαμε σε ενα μωρο!

Μωρουδιστικα και κανονικά. Το να μιλαω σε ενα μωρο σαν να μιλαω σε εναν ενηλικα δεν εχει νοημα για μενα. Κανενος παιδι οι πρωτες του λεξεις δεν θα ειναι «πατερα κοιτα μια σκουληκομερμυγκοτρυπα»! Ενα παιδι μαθαινει να μπαμπαδιζει. Εννοειται οτι πρεπει να μιλησεις με το «μπα,μπα, μα, μα, κουκου τα» κτλ Δεν ειμαι υπερ επισης και ολες σου οι κουβεντες να ειναι αχου αχου και γουτσου γουτσου. Ειναι αδυνατον αλλωστε. Δεν μπορεις να περιγραψεις τον κοσμο γυρω απο ενα μωρο μονο με μπεμπεδιστικες λεξουλες. Ολα με μετρο.

Ειναι σημαντικο να νιωθει ενα μωρο και αργοτερα ενα παιδι οτι ειναι αγαπητο, να νιωθει ασφαλεια μεσα σε μια αγκαλια. Μια αγκαλια που λειτουργει ως καταφυγιο συναισθηματων, φοβων, χαρας κτλ

Αργοτερα βεβαια θα ντρεπονται αλλα μεχρι τοτε απολαυστε τα παιδια σας 😉

Αλλα τα ορια ειναι ορια. Μαθαινω, παιζω, ακουω, μιλαω, εκφραζομαι, επικοινωνω, μοιραζομαι, ολα στην αναλογη ηλικια αλλα η δική σας συμπεριφορα θα δωσει το παραδειγμα. Δεν γινεται να μπινελικωνετε και μετα να λετε στο παιδι «αν βριζεις θα σε μαλωσω!»

Τα παιδια μας παρατηρουν ΔΙΑΡΚΩΣ, ακομα και οταν νομιζουμε ότι δεν το κανουν. Αν ενα παιδι δεν νιωσει αγαπη και ηρεμια πως θα ειναι ικανο να να πατησει στα ποδια του, να αποκτησει αυτοπεποιθηση, και να μπορεσει και εκεινο με την σειρα του να μοιρασει αυτα που πηρε.

Σημαντικοτατο ρολο παιζει η σχεση του ζευγαριου. Συνειδητοποιημενοι γονεις με κοινη σταση στην διαπαιδαγωγηση και κατανοηση οτι το μεγαλωμα ενος παιδιου δεν ειναι παιχνιδι ή διαγωνισμος οπου πρεπει να δειξουμε στο παιδι ποιος ειναι ο πιο καλος γονιος κανοντας του χαρες κοντρα σε κατι που λεει ο αλλος. Π.χ. «και τι εγινε που εισαι τιμωρια; εγω θα σε παω στις κουνιες» !!!

Αλλωστε οταν το ζευγαρι ειναι καλα το παιδι παιρνει τον «ρολο» που πρεπει μεσα στην οικογενεια. Οταν τα πραγματα εχουν σοβαρα προβληματα ενα παιδι μπορει να δεχθει το «βαρος» του ενος γονιου με την μορφη της καταπιεσης, της αποδοχης του θυμου, ή της υπερπροστασιας καθως επισης και να νιωθει οτι «πνιγεται»

Ακουστε, συμβουλευτειτε, αφηστε το μυαλο σας να δουλεψει, δειτε τα πραγματα απο μια αποσταση για να εχετε καλυτερη εικονα.

Ο πιο βασικος κανονας… «παν μετρον αριστον!» 🙂

Τιμωρια;

Πότε βάζουμε μια τιμωρία; Πετυχαινουμε κατι με αυτο; Την κανουμε με τον σωστο τροπο; Ειναι σωστο μετρο η τιμωρια;

Σίγουρα ο καθε ενας απο εμας εχει καποια αποψη και καποια εφαρμογη. Προσωπικα δεν μου αρεσουν τα ακραια μετρα, αν και παλι το ακραιο ειναι σχετικο για τον καθενα. Εγω θα μιλησω για τα αντικειμενικά ακραια.

Ενα παιδι ειναι ενας εκκολαπτομενος ενηλικας και η συμπεριφορα μας αποτελει παραδειγμα για την εξελιξη του χαρακτηρα του.

Πολλες φορες τα παιδια χτυπανε, φωναζουν, φτυνουν, βριζουν κτλ

Η λεκτικη προειδοποιηση, η επεξηγηση, η συζητηση σιγουρα ειναι τα πρωτα μιας και πρεπει να δωσουμε να καταλαβει γιατι μια συμπεριφορα είναι λαθος. Οταν ομως επαναλαμβανομενα απο το ενα αυτι μπαινουν και απο το αλλο βγαινουν μαλλον πρεπει να αλλαξουμε τροπαριο.

Η τιμωρία ως συνέπεια κάποιας συμπεριφοράς έχει σκοπό να εκπαιδεύσει στο τι είναι σωστό και τι λάθος. Σίγουρα θα γκρινιαξει, θα φωναξει περισσοτερο, θα σηκωθει, θα…θα… θα… αναλογα με το ειδος της τιμωριας και την ηλικια του παιδιου.

Ενα απο τα πιο συχνα λαθη που γινονται ομως ειναι η ευκολη υποχωρηση και οι μπερδεμενες «απειλες».

Σκηνή πρωτη: «δεν θα πας στις κουνιες αν δεν μαζεψεις τα παιχνιδια σου»!!!

Σκηνή δεύτερη: παιχνιδια στο πατωμα, το παιδι να φευγει για τις κουνιες και η μαμα να μαζευει τα παιχνιδια!!!
Συμπερασμα; Λογια, πραξεις μηδεν και απειλες χωρις αποτελεσμα αρα ξανακανω το ιδιο και προκειμενου να ησυχασει το κεφαλι της μαμας, φευγει το παιδι και τα μαζευει η ιδια και πιο γρηγορα…
Η ακυρωση του ενος γονιου προς τον αλλων ειναι μεγαλο κομματι

«αααα μπαμπα η μαμα με εχει τιμωρια» «ελα μωρε, τιμωριες και βλακειες πηγαινε εκει και κανε αυτο»!!!

Ποσες φορες το εχω συναντησει γυρω μου… ποσο δεν αντιλαμβανεται ο «καλος» γονιος ποσο ακυρωνει τον «κακο», οτι δεν γινεται τοσο καλος οσο νομιζει, ποσο δεν εχει ιδεα σε τι κατασταση ειναι ο «κακος» γονιος οταν εβαλε το παιδι του τιμωρια και του ισοπεδωνει την οποια προσπαθεια διαπαιδαγωγισης. Και γελαει και απο πανω. Ποσο μικρο ειναι το μυαλο καποιων ανθρωπων μερικες φορες!

Σε ολα τα πραγματα ποσο μαλλον στην τιμωρια και στην διαπαιδαγωγηση οι γονεις πρεπει να ειναι ενα!

Δεν βγαζουμε εκει αντιπαλοτητες ουτε θα δειξουμε ποιος ειναι ο κακος και ο καλος. Δεν υπαρχει κακος και καλος!!! Οι γονεις ειναι μια «γροθια» και  μια αγκαλια που μαθαινει, διδασκει, θετει τις σωστες βασεις για το παιδι. Και το πιο βασικο ειναι η ισορροπια. Αλλιως δημιουργειται μπερδεμα

Αναρωτιεμαι για άλλη μια φορά!

Πρόσφατα βρέθηκα σε ενα μεγαλο αθηναϊκό παιχνιδαδικο κοντά στις ημέρες των γιορτών κάνοντας μια ερευνα αγοράς.

Δεν ειναι δυσκολο να φανταστειτε τι γινοταν απο κοσμο! Ο χαμος! Ενα μαγαζι φυσικά τιγκα στα παιχνίδια και οπου και να κοιταγες εβλεπες κουρασμενους γονεις και παιδια γεματα ενθουσιασμο βλεποντας ολο αυτο τον μαγικο θησαυρο μην ξεροντας τι να διαλεξουν. Και οταν υπαρχουν τοσοι θησαυροι τι ειναι φυσικό επακολουθο;

Τσιριδες, διαμαρτυριες, κλαμματα και νευρα φυσικά! Οι ουρες στο ταμειο τεραστιες και ο εκνευρισμος στα υψη. Μια μαμα εβαλε τις τσιριδες σε ενα παιδακι περιπου ενος χρονων που το ειχε στην αγκαλια και οπως μουρμουριζε προφανως απο την κουραση της τραβηξε τα μαλλιά!

Και ερχομαι να αναρωτηθώ για αλλη μια φορα.

Γιατί ειναι απαραιτητο να παιρνει καποιος τα παιδια του σε ενα παιχνιδαδικο; Ιδιως οταν ξερεις οτι το παιδι σου ειναι λιγο «θελω και αυτο θελω και εκεινο». Δυσκολεύομαι να πιστεψω οτι ΟΛΟΣ αυτος ο κοσμος δεν ειχε που να αφησει τα παιδιά, ή ήταν εξαιρετικά δυσκολο να μεινει ο ενας γονιος εξω με το παιδι – ιδιως οταν υπαρχουν τοσες ασχολιες για να του τραβηξεις την προσοχή σε χωρους οπως τα εμπορικά και να κανεις με την ησυχια σου την δουλεια σου.

Παω πασο φυσικα με τα παιδια που ακουν και ακολουθουν τις οποιες συμφωνιες εχεις κανει μαζι τους εξ’ αρχης, με τις περιπτωσεις που εισαι μονος σου μαζι τους και δεν εχεις χρονο αλλη στιγμή και ολες αυτες τις εξαιρεσεις τελοσπαντων αλλα ΤΟΣΕΣ πολλες εξαιρεσεις ειναι τυχαιο;

Γιατι πρεπει να κανουμε την ζωη μας δυσκολη απο την μια και απο την αλλη να φτανουμε στα ακρα, τα δικα μας και των παιδιων μας και μετα να πεφτουν φωνες και ολα αυτα τα «ωραια»;

 

Πώς πέρασε ο καιρός!

3 χρονων. Ποτε ηταν νεογεννητο και ποτε μεταμορφωθηκε σε παιδάκι; Ενας μικρος ανθρωπακος, με αποψη, ευγενεια, ενθουσιασμο, ατακες, με την δικη του προσωπικοτητα και με κατι λογακια και αγκαλιες που σε κανουν χαζομαμα στο λεπτο.

Αλλο πραγμα και αυτο! Ενω δεν ημουν χαζομαμα νομιζω οτι πλεον ειμαι μια εκκολαπτομενη. Πολλες φορες με πιανω να συγκινουμαι με το γελιο της, τις τσιριδες ενθουσιασμου της και οσο περναει ο καιρος αρχιζω να το πιστευω. Δεν εγινα με το που γεννηθηκε, γινομαι οσο μεγαλωνει!

Ακουμε και ακουτε οσοι δεν εχετε παιδια ακομα, κλασικες ατακες τυπου «πόσο αλλάζει την καθημερινοτητα σου ενα παιδι;» «γινομαι καλυτερος ανθρωπος » (για αυτο ρωτηστε τους τριτους καλυτερα ιχχιχιχι) κτλ και σιγουρα λετε «ουφ! υπερβολες»

Και ομως ειναι αληθεια. Ειναι ενα συναισθημα μαγικό. Να βλεπεις ενα παιδι να μιμηται τις κινησεις, τις λεξεις σου καταλαβαινεις ποσο πολυ επηρεαζεις ενα ατομο, και προσπαθεις να αποτελεσεις το καλο παραδειγμα.

Το πιο κοινο χαρακτηριστικό ολων των μαμαδων ειναι το τσεκαρισμα της αναπνοης. Δεν υπαρχει μαμα πιστευω που να μην πηγαινει πανω απο το παιδι την ωρα που κοιμαται να δει αν αναπνευει κανονικά.

Ποτε ηταν ενα μικρο ποντικακι που κοιμοταν στην κουνια της σε ολες τις πιθανες στασεις και θεσεις;

Τους τελευταιους μηνες περναμε φαση αγαπης που ολοκληρωνεται με δυο μικρα σφιχτα χερακια που τυλιγονται γυρω απο το λαιμο σου. Τι γεματα συναισθηματα που σε πλυμμυρίζουν εκεινη την ωρα; Ακομα και οταν οι αγκαλιες ερχονται μετα απο μαλωμα για να ζητησει συγνωμη, απο την μια κλεινεις τα ματια και την νιωθεις στο επακρο και απο την αλλη με το που σε κοιταει κρατας την σταση που πρεπει την σοβαρη για να καταλαβει αυτο που της λες;

Ολο γλυκες που λετε συνοδευομενες με λογακια ολο αγαπη «μανουλα», «μαμακα μου» «μπαμπακα μου» ενα «μου» που συνοδευει καθε της μαμα και μπαμπα. Τοσο απλο και τοσο ομορφο «μου το ειπε η μαμα μου» «μαμακα μου μπορω να….» «ευχαριστώ πολύυυυυυ μαμακα μουυυυυυ» «εισαι σπουδαια μαμα και πολυ γλυκουλα» μου ειπε προχτες με την τουρτα της και με εστειλε τελειως!

Πως τους αποτυπωνονται καποιες λεξεις και σε ξαφνιαζουν!

Ειναι αληθεια οτι ενα παιδι δινει αλλο νοημα στην ζωή σου. Δενεσαι μαζι του απο το πρωτο λεπτο που μαθαινεις την υπαρξη του, το βλεμμα σου αγκιστρωνεται πανω του απο εκεινη την πρωτη ματια μολις γεννιεται και για μια ζωή.

Το παρακολουθείς οταν παιζει και δημιουργει ιστοριες και χαμογελας με στοργή. Το ζουζουνι σου μεγαλωνει και φτιαχνει διαλογους με τα παιχνιδια του και μεσα στις λεξεις του βλεπεις τις δικες σου συμβουλες να τις μεταφερει στα ανθρωπακια του 🙂

Ειναι πραγματικά ενα θειο δωρο ενα παιδι και δεν ειναι λιγες οι φορες που νιωθεις ευλογημενη που το εχεις. Προς Θεου δεν λεω οτι οσες γυναικες δεν εχουν ενα παιδακι δεν ειναι ευλογημενες. Καποια σχεδια εχει ο Θεος ειναι σιγουρο. Απλα πολλες φορες και διαφορες φασεις νιωθω την αναγκη να πω «ευχαριστώ Θεε μου» οταν βλεπω αυτες τις μικρες μοναδικες στιγμες που σου γεμιζουν την ημερα

Η ευλογια ομως δεν ειναι μονο στο παιδί. Ειναι και στην παρουσια και διαθεση-σταση του μπαμπα, ο οποιος ειναι παρον και διπλα σε ολες τις αναγκες του παιδιου απο την πρωτη στιγμή. Ευτυχως δεν ανηκει στην κατηγορια εκεινη των μπαμπαδων που δεν μπορουν να μεινουν μονοι τους με το παιδι για μια ώρα και τρεμουν μπροστα στην ιδεα του να αλλάξουν μια πανα. Χαιρομαι απιστευτα οτι τα «δειγματα» αυτα του χαρακτηρα του για διαφορα καθημερινα θεματα, εγινε βεβαιοτητα σε οτι αφορα την κοινη μας ζωή και μετα το γαμο. Η ανταμοιβή που παιρνει απο το παιδί μοναδική και το «μπαμπακα μου» παει συνεφο και οι τσιριδες χαρας μολις μπαινει στο σπιτι δεν υπαρχουν! Αλλα λεω, το βραδυ οταν θα ξυπνησει απο καποιο ονειρο, οταν θα κλαψει επειδη χτυπησε οταν οταν οταν «μαμα» ειναι η πρωτη λεξη που βγαινει απο το στομα της. Για σκεφτειτε. Το ποσα πραγματα σημαινει μια μαμα για το παιδι στο λεει το παιδι πρωτο. Το ειχα συνειδητοποιησει μια μερα που ηταν πραγματικά τοοοοσηηη η κουραση μου απο τις προετοιμασιες που ειχα, η μικρή τσακωνοταν με τον ξαδελφο της για το ιδιο παιχνιδι κλασικά, με το που σταματαγαν ξανα ξεκιναγαν, η ωρα περναγε και ετσι ο μπαμπας σταματησε να βοηθαει την μαμα και ασχοληθηκε μαζι της, Κατσανε μαζι, πηγανε βολτα,(«ερθει και η μαμα μου μαζι μας» ) την ετοιμασε για υπνο και το βραδυ λιγο πριν κοιμηθει μου ειπε «μαμακα μου έλειψες σε μενα» Ντουπ!!! Καγκελο η μαμα. Τι εγινε ρε  παιδια απο που μου ηρθε η κεραμιδα αυτη; Καλα δεν το συζητω; Εψαχνα να βρω χαρτομαντηλα!

Πόσα πολλα μπορει να σημαινουν 2 ανθρωποι για ενα παιδί ειναι κατι που σαφως το ξερεις αλλα το συνειδητοποιείς με μικρα απλα πραγματακια!

Η μεγαλη φαση ειναι οτι εχει εξελιχθει σε σουπερ βοηθο κουζινας και εχει και προτασεις στην ερωτηση «τι να φτιαξουμε αυριο;»

Είναι τοσα τα πραγματα που μπορω να γραψω αλλα μαλλον θα βαρεθειτε να διαβαζετε.

Φανταζομαι οτι τα 3 πρωτα χρονια ειναι μονο η πρωτη γευση απο οσα θα ακολουθησουν. Ευχομαι υγεια ώστε να ειμαστε σε θεση να τα βιωσουμε στο επακρο

Χρονια σου πολλά ζουζουνακι μου!

Μα ειναι δυνατον???

Αλλη μια υποθεση παιδικης πορνογραφιας (δυστυχως) εφτασε στο φως της δημοσιοτητας (ευτυχως)

Ειναι συγκλονιστικό να βλεπεις ανθρωπους ολων των ηλικιων και ολων των επαγγελματων, με μορφωση ή μη, επιφανεις ή οχι, να αρεσκονται να παρακολουθουν μεχρι και βιασμους βρεφων!

Ειναι ανατριχιαστικό και μονο να το σκεφτεις, φανταστειτε τους αστυνομικους οταν ειδαν το υλικο!

Γνωριζατε τι παθαινουν οι παιδοφιλοι στις φυλακες;  Για οτι και να κατηγορουνται οι ισοβιτες η σταση τους ειναι πολυ συγκεκριμενη απεναντι σε αυτη την κατηγορια «ανθρωπων» Για σκεφτειτε….Ανθρωποι που ειναι φυλακισμενοι για παραβασεις νομων με ιδιαιτερη βαρυτητα οπως ο φονος, να τηρουν συγκεκριμενη σταση και να εξοργιζονται απεναντι στην παιδοφιλια και σε αυτους που την συνεχιζουν. Νομιζω αν δεν κανω λαθος οτι υπαρχει ειδική πτερυγα για να μην αντιμετωπιζουν θανατηφορες επιβολες νομων!

Ειναι τραγικα αστειο να περιμενεις απο ανθρωπους με συγκεκριμενη επαγγελματική ιδιοτητα πχ δικαστες, δικηγορους, αστυνομικούς ακομα ακομα και τον διευθυντη σου, να χειριστει δικαια μια υποθεση σου οταν στους ιδιους υπαρχει τοσο διαταραγμενα η αισθηση του σωστου και του λαθους σε τοσο ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ θεματα!

Δεν ξερω τι να πω! Οτι και να σκεφτω ειναι ή οργισμενο ή περιλαμβανει ακραιες εκφρασεις ως προς την τιμωρια τους, οποτε θα συγκρατηθω. Ευχομαι μονο να αναλαβει η δικαιοσυνη αφου τεκμηριωθουν οι κατηγοριες!

Διαβαστε το αρχικο κειμενο εδω:

Μπαμπας και κορη.

Μεχρι πριν απο καμποση ωρα ακουγονταν γελια. Λιγο πριν ανεβαινε πανω του και αφου καθοταν στον ωμο του κατεβαινε προς τα κανω γελωντας οτι κανει τσουληθρα. Και ας φωναζει η μαμα οτι ο μπαμπας δεν ειναι τσουληθρα. Αλλα για εκεινη ειναι ο μπαμπας της που ειναι “μαλος και ατος = μεγαλος και δυνατος”.

Τα ατομα της δικιας μου της γενιας, λιγο πολυ την περισσοτερη ωρα την περναγαν με την μητερα τους. Οσων οι μητερες δεν δουλευαν. Ο μπαμπας συνηθως αναλαμβανε την βασικη εργασια, μετρωντας πολλες πολλες ωρες εκτος σπιτιου ωστε να φροντιζει για τις αναγκες της οικογενειας. Έτσι λοιπον οι ωρες που τον βλεπαμε ηταν σαφως λιγοτερες απο οτι της μαμας.

Ετσι και με μας. Ο μπαμπας ερχοταν το μεσημερι, εφευγε παλι το απογευμα και μετα το βραδυ. Φυσικο ειναι λοιπον η αναγκη του για ξεκουραση να ειναι μεγαλη και εμεις να εχουμε να πουμε ολα οσα θελαμε ολη την ημερα μην αφηνοντας τον σε ησυχια.

Θυμαμαι τα κυριακατικα μπανια και την κλασικη παιδικη φωνη μεσα απο την θαλασσα “μαμα! μπαμπα!! κοιτα” ή τις κλασικες βουτιες του μπαμπα για να μας σηκωσει στους ωμους του και απο εκει να βουτηξουμε στην θαλασσα με την σειρα μας.

Σαν εκπροσωπος της γενιας μου θεωρω οτι καποια πραγματα εχουν αλλαξει και απο την στιγμη που και οι γυναικες βγαινουν στον εργασιακο στοιβο τα οικογενειακα προτυπα εχουν λιγο διαφοροποιηθεί όσο αφορα τα της οικογενειας και του σπιτιου. Και οπως εχω πει και σε αλλο αρθρο, οι αποψεις μου περι στερεοτυπων ειναι πολυ συγκεκριμενες. Δεν θα τις αναλυσω εδω. Καποια αλλη στιγμη ισως.

Στα “σημερινα” χρονια υπο κανονικες συνθηκες, και σε γενικες γραμμες θεωρω οτι και οι δυο γονεις πρεπει να μοιραζονται καποια πραγματα που αφορουν το παιδι και το σπιτι και οχι μονο.

Γυρνωντας το μυαλο μου πισω, δεν εχω καποιο ουσιαστικο παραπονο απο τους γονεις μου. Μαθαμε σπουδαια πραγματα μεσα απο την σταση τους, τις συνηθειες τους και την συμπεριφορα του ενος προς τον αλλον.Δεν σας κρυβω οτι ευχομαι να εχω και εγω την ιδια διαρκεια και την ιδια ποιοτητα συναισθηματων, με μια μικρη τροποποιηση λογω γενιας. Αυτο που θα ηθελα περισσοτερο ισως ειναι λιγο παραπανω ωρες με τον πατερα μου. Λιγο χρονος παραπανω κοινων δραστηριοτητων. Με τιποτα δεν αλλαζω την σχεση μου με την μητερα μου, αλλα σαν ενηλικας πια κοιτωντας πισω νομιζω οτι θα το ηθελα.

Μιας λοιπον και οι συνθηκες αλλαζουν, αυτο που προσπαθω ειναι μιας και τωρα δεν εργαζομαι και ειμαι ολη την ημερα με το παιδι, να εχει η Φωτεινή ωρες με τον μπαμπα της. Ακομα και αν δεν με ακουνε μερικες φορες σε μικροπραγματα. Δεν ξερω ποσο χρονο θα ειναι σε θεση να περνανε μαζι μεγαλωνοντας η μικρή ή αν αυξηθούν οι οικογενειακες μας υποχρεωσεις εννοειται. Και εγω δεν θυμαμαι τον εαυτο μου απο μωρο, στην νεανικο-εφηβικη φαση αναφερονται οι εξτρα ωρες που θα ηθελα αλλα δεν πειραζει. Η ζωη ειναι στιγμες και οσο περισσοτερες ζουμε εντονα τοσο καλυτερα.

Είναι εξίσου σημαντική η σχεση του παιδιου και με τους δυο γονεις. Με τον καθε ενα προσφερονται διαφορετικα μαθηματα και η μια συμπληρωνει την αλλη

Έχουν τις δικές τους στιγμές. Οπως πχ το αλογακι μπαμπας με αναβατη κορη! Το γελιο που τους προσφερει ειναι ανεκτιμητο. Τους κοιταω και ξεπηδανε απο το μυαλο μου οι αναμνησεις των δικων μου στιγμων με μαμα-μπαμπα και ειμαι ευγνωμων για το πιο σημαντικο πραγμα στην ζωη μας. Την οικογενεια. Ειναι ευλογια. Ειναι ευλογημενος οποιος μπορει να μεταφερει εστω και στο ημισυ οσα εχει παρει απο τους γονεις του (μιλαω παντα για ισορροπημενες καταστασεις)

Διαβαστε και αυτο…..

http://www.parentsmag.gr/index.php/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF/item/335-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC

…..νομιζω θα σας αρεσει

Τι ωραια φαση!

Ο πρωτος χρονος ενος παιδιου ειναι σιγουρα μοναδικός! Νεα δεδομενα, τα πρωτα χαμογελα, ομορφα γελακια αλλα συνηθως συνοδευεται και απο κολικους, δοντια, ξενυχτια, γκρινιτσες κτλ. Το φαγητό που το πας; Θηλασμος, αποστειρωσεις, κρεμες, λιωμενα φαγητά, συγκεκριμενες ωρες μια χαρα και ενα αγχος παραλληλα.

Μετά τον πρώτο αρχίζει ενα νεο ταξίδι. Μαμα και παιδί εχουν βρει λιγο πολυ τις ισορροπίες τους και υπάρχει μα μοναδική συνεννόηση. Πολλά παιδάκια εκτελούν και απλές και άλλα πιο συνθετες εντολές. π.χ σηκωσε το χαρτι πανω απο το πατωμα ή πηγαινε στο δωματιο σου και φερε μου την μπαλα κάτω απο το κρεββάτι σου» οποτε ενας εκπληκτικος κοσμος «συζητησης¨απλωνεται μπροστα σου.

Απο τα δύο και μετα (εμεις έχουμε εμπειρία μεχρι τα 2,5 σχεδόν και πραγματικά δεν σταματάς να γελας) πάλι αλλάζουν οι εκπλήξεις. Τώρα αντί για κουβεντες και λογάκια που ειναι ολο και περισσοτερες, ακούς τις σκεψεις τους να εκφραζονται, μπορειτε να κανετε περισσότερα πραγματα μαζι, και πιο εύκολα αφού ξεχνας οριστικά πια καροτσια, θερμος, μπιμπερο, πιπιλες και ολη την προικα που κουβαλαγες, κανεις συζητησεις και οι κουβεντες τους σε ξαφνιαζουν ευχαριστα.

Τα παιχνίδια και οι ομιλιες που κάνουν κατα την διαρκεια τους ειναι ολα τα λεφτα. Η μικρη μου αλλαζει και την φωνή της αναλογα και καλα με το ποιος μιλαει και πραγματικά κρατιεμαι να μην γελασω δυνατα και της χαλασω τον ειρμο.

Η φαση του οχι ευτυχως δεν ηταν παρα πολυ εντονη και δεν την βλεπω να κραταει για πολυ. Αυτο που απολαμβανει ειναι οταν μαγειρευουμε μαζι και εχει ενεργη συμμετοχη. Και μετα αναπαραγει ολο καμαρι στον πατερα της ποιος εφτιαξε το φαγητο! χαχαχα

Η πλακα ειναι οταν ενω ξερει την απαντηση σε κατι περιμενει να της την πεις εσυ. Σήμερα της ελεγα οτι θα παμε στο γιατρο, θα ντυθουμε, θα μπουμε στο αυτοκινητο, θα κατσεις στο καθισμα σου και τι φοραμε παντα παντα στο αυτοκίνητο; και εκει που ελεγε ζωνη, σημερα μου πεταει «ε τσερω τοτολου = δεν ξερω καθολου!

Ειλικρινά δεν κρατηθηκα στο να μην γελασω. Όπως και χτες το βράδυ ενω ετοιμαζομασταν για νανακια έρχεται, καθεται στην αγκαλια μου και μου λεει «μουμουλα, εσυ παφεις τελεια εδω ποστις σου, εγω εδω πωτα τατσω λιγο μαζι σου, δω αφαβητα, μετα παω νανι νουνια μου με τεταρτα μου . εσυ νανι τεταρτι σου, μπαμπας νανι τεταρτι, ολοι μαζι νανι, νυτα εξω γαγγαρι πανω νανο, φευβει ηλιος εχετε γαγγαρι. ολοι μαζι νανι νταξει μαμα μου;»= μανουλα μου εσυ γραφεις τελεια εδω στον υπολογιστη σου, εγω εδω κατσω πρωτα λιγο μαζι σου, δω την αλφαβητα (ξεχωριζει καποια γραμματα οταν τα βλεπει σε μια λεξη) και μετα θα παω για νανι στην κουνια μου με την κουβερτα μου. εσυ νανι κρεββατι σου, μπαμπας νανι κρεββατι ολοι μαζι νανι νυχτα ειναι φεγγαρι εξω φευγει ο ηλιος ερχεται το φεγγαρι. Ολοι μαζι νανι. ενταξει μαμα μου; »

Εμεινα εκπληκτη να την κοιταω και να εχω ξεχασει την αρχική μου διαθεση (να παει για υπνο) και να μην πιστευω αυτο που ακουγα. Τοσες πληροφοριες, τοσες μαλαγανιες συνοδευμενες απο το καταλληλο ναζι και χαμογελα, και τετοια συνοχη στην σκεψη της σε μια και μονο προταση. Χωρις καμμια προτροπη ή ερωτηση. Το σκεφτηκε και το ειπε. Εντυπωσιαστηκα για άλλη μια φορά.

Ειναι αληθεια οτι καθε μερα ειναι πραγματικα μοναδική με ενα παιδι. Παντα εχει κατι καινουργιο να σου προσφερει. Δεν αλλαζω με τιποτα τον πρωτο χρονο – ποσο μαλλον τον δικο της που ηταν ενα εξαιρετικα ευκολο μωρο – αλλα η φαση που ζουμε τωρα ειναι πραγματικα απολαυστική.

Φαντάζομαι οτι και η επομενη ηλικιακη της φαση θα μου φαινεται το ιδιο μοναδική αλλα δεν πειραζει. Τωρα ειναι πρωτογνωρο και αυτο το κανει μοναδικο!

Μάνα, μητέρα, μαμά

Η πρώτη ματια στην ζωή σου ειναι το βλεμμα της μητερας σου. Συνηθως δακρυσμενο απο αγαπη, ανησυχια, προσμονη. Γίνεται ενα μαζι σου απο την στιγμη που θα σε πρωτοαντικρύσει. Ζει και αναπνεει μεσα απο την αναπνοή σου. Τα δινει ολα για σενα. Εισαι κομματι της. Ειναι το σημειο αναφορας της ζωης μας. Στήριγμα, πρότυπο, αποτελει μετρο συγκρισης, αγγιγμα, αγκαλια, συμβουλες, η μυρωδια του φαγητου οταν γυριζεις απο το σχολειο, τα καθαρα ρουχα  που «μυριζουν μανουλα» που λεει και η διαφημιση. Τα φαγητά που μαγικά κανενα δεν ειναι οπως το εκανε η μητερα σου. Την λες μαμα, μητερα, μανουλα και εκεινη λιωνει. Της χαμογελας και φτιαχνει η μερα της. Πονας και ποναει και εκεινη μαζι σου. Ξενυχταει για να σε περιμενει ενω εσυ διασκεδαζεις. Σε καλει να δει τι κανεις και εσυ την αποπερνεις που ειναι η 20η φορα που σε παιρνει τηλεφωνο. Την εχεις προτυπο, αναζητας το γελιο της, την αγκαλια της, μεγαλωνεις, γινεσαι μεγαλος δεν εισαι πια παιδι. «‘Ελα άσε με, με βλεπουν οι φιλοι μου»,αρχιζει να μην σε καταλαβαινει. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.  Θυμωνεις μαζι της, την αμφισβητεις, εχεις νευρα, φωναζεις, γινεσαι ανεξαρτητος, την ξεχνας, «εχω δουλειες δεν προλαβαινω»…. και ομως το ξέρεις….

…..αναζητας παντα την αγκαλια της, ποσα πραγματα εχουν την σφραγιδα της; Και παλι ξαναγυριζεις. Θελεις να χωθεις στην αγκαλια της οσα χρονια και αν περασουν. Θελεις να νιωσεις το αγγιγμα της στα μαλλια σου. Να νιωσεις ξανα παιδι.  Την ασφάλεια που σου προσφέρει η αγκαλια και το αγγιγμα της. Την ηρεμια, το λιμανι. Η πραγματική αγαπη χωρις ορους και ανταλλαγματα. Η παρηγορια και η δικαιολογια σε οτι και αν κανεις. Οσο χρονων και να εισαι. Οσο χρονων και να ειναι. Η ματια που ξερεις οτι εχει δεχθει την συγνωμη σου πριν ακομα την εκφρασεις. Αν την εκφρασεις. «Οταν γινεις μανα / γονιος» θα καταλαβεις σου λεει….

…και πραγματικά καταλαβαίνεις. Καταλαβαινεις τι σημαινει να ξεχνας εγωισμους, να μην εισαι εσυ η προτεραιοτητα στην ζωη σου, να αγαπας χωρις ανταλλαγματα, ποση δυναμη εχει μια αγκαλια, ενα «μανουλα», ενα «σ’αγαπω», να χαιρεσαι με την χαρα του, να κλαις με την στεναχωρια του, να το κοιτας τα βραδια που κοιμαται,  να λιωνεις με το χαμογελο του και με οσα το κανουν να γελα. Να εχεις δεσει την ζωη σου μαζι του.

Και τοτε νιωθεις, καταλαβαινεις, συνειδητοποιείς, ποσο δεμενος εισαι μαζι της, ποσο την εχεις αναγκη, ποσο την εχεις στεναχωρησει, ίσως να την εχεις απογοητευσει, ποσο την εχεις αγαπησει. Εχεις τυψεις που δεν της το εχεις εκφρασει οσο συχνα το ενιωθες. Και τοτε την αγαπας ακομα περισσοτερο, βρισκεις χρονο να ειστε μαζι, καταλαβαινεις το νοημα του «Μανα ειναι μονο μια»

Ο πιο σημαντικος ανθρωπος στον κοσμο του καθε ανθρωπου. Δυστυχως καποιες δεν εχουν καταλαβει το ποσο επηρεαζουν τα παιδια τους, ποσο επηρεαζουν την εξελιξη τους, το ειναι τους, την σχεση τους με τους αλλους, αλλες παλι δεν δινουν αυτα που πρεπει να δωσεις σε ενα παιδι. Να το ολοκληρωσεις, να το αφησεις να ανοιξει τα φτερα του, να αναπτυξει την δικη του προσωπικοτητα. Κρίμα! Ειναι Θειο δώρο το να γινεις μαμα. Να εχεις συνεχεια σε αυτον τον κοσμο. Ένα μικρο ανθρωπακι που ειναι εσυ! Εσυ εξελιγμενο. Ενα εξελιγμενο μοντελο! Με τις δικες σου βασεις και την δικη του μοναδικη ταυτοτητα. Ειναι μαγικός συνδυασμος.

Μαμαδες σας ευχαριστουμε απο καρδιας! Συγνωμη για τις στιγμες που σας εχουμε στεναχωρησει

Νεες μαμαδες εχετε μεγαλη δυναμη στα χερια σας. Εκμεταλευτειτε την σωστα και χρησιμοποιηστε την ακομα καλυτερα

Μελλοντικές μαμάδες να οραματιζεστε τα παιδια σας, να εχετε χρονο, ορεξη, υπομονη και επιμονη να τους αφιερωσετε. Πραγματικά αξίζει.

Ο δεσμός μητερας και παιδιού ειναι ενα πραγματικό ΘΑΥΜΑ. Ειναι μαγικο ενας και μονο ανθρωπος να αφηνει τοσα πολλα αποτυπωματα στην ζωή, στην ψυχή και στην καρδιά σου. Τοσα συναισθηματα που πηγαζουν απο μια και μονο λεξη. Μαμα!

Σ’ αγαπώ πολύ!

Υ.Γ. μπαμπαδες συγνωμη αλλα σημερα ειναι η μερα των μαμαδων.

 

Μια πολύ ωραία διαφήμιση για την γιορτή της μητέρας! Αξίζει να την δείτε!

Σε αυτή τη διαφήμιση από το κατάστημα ευχετήριων καρτών cardstore, μια ψεύτικη εταιρία δημοσιεύει αγγελία, όπου ζητά υπαλλήλους για μια θέση εργασίας με παράλογες απαιτήσεις. Εσείς θα δεχόσασταν; 🙂