Ξεκίνήσαμε και το σχολείο!

Έφτασε και αυτή η ώρα! Η μικρή μου το περίμενε πώς και πώς!

Παραλίγο φέτος να μην πάμε έτσι όπως τα κάνανε με τις δασκάλες και τις μεταθέσεις της τελευταίας στιγμής αλλά τελικά το προνηπιάκι μας έβαλε την τσαντούλα του στην πλάτη και με χαιρέτησε με ενα πλατύ χαμόγελο.

Δεν την φοβόμουν καθόλου για αντιδράσεις περίεργες κτλ. Ετοιμη ήταν! Αφήστε που θα βοηθούσε σίγουρα και το γεγονός οτι ο  αγαπημένος της ξάδελφος θα ήταν μαζί. Οπότε «ούτε που το κατάλαβε»

Ολα τέλεια. Αμα σας πω οτι την ώρα που γύρισε σπίτι μου φάνηκε αλλαγμένη θα σας φανώ υπερβολική ε; Ναι ναι, ελεύθερα απαντήστε. Και εγώ ναι θα απαντούσα!

Και όμως. Ο αέρας της να μου πει πώς της φάνηκε γρήγορα γρήγορα γιατί ακολουθούσε αίτημα να πάει στην γιαγιά της, ο λόγος της…. μου φάνηκε διαφορετική. Κάτι που παρατηρούσα και στις επόμενες μέρες και μάλιστα κάποια στιγμή όχι μόνο απο μένα

Μετά απο κανα δυο εβδομάδες, και για δύο μέρες είχαμε μια μικρή σε διάρκεια και αντιμετωπίσiμη μουρμουρίτσα ότι δεν ήθελε να φύγω απο το σχολείο όταν την πήγα το πρωί. Έλειπε ομως ο ξαδελφος και ευτυχώς την τρίτη μέρα μου πέταξε με καμάρι ότι «εντάξει μαμά πήγαινε εσύ σπίτι και όταν τελειώσω θα έρθεις να με πάρεις»

Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά! Κάθε μέρα γυρνάει και με ενα καινούργιο τραγουδάκι ή μια καινούργια πληροφορία. Το χαίρεται και την χαίρομαι και εγώ μαζί.

Μακάρι κάθε μέρα να είναι το ίδιο συνεργάσιμη και ευχαριστημένη!