Μεχρι πριν απο καμποση ωρα ακουγονταν γελια. Λιγο πριν ανεβαινε πανω του και αφου καθοταν στον ωμο του κατεβαινε προς τα κανω γελωντας οτι κανει τσουληθρα. Και ας φωναζει η μαμα οτι ο μπαμπας δεν ειναι τσουληθρα. Αλλα για εκεινη ειναι ο μπαμπας της που ειναι “μαλος και ατος = μεγαλος και δυνατος”.
Τα ατομα της δικιας μου της γενιας, λιγο πολυ την περισσοτερη ωρα την περναγαν με την μητερα τους. Οσων οι μητερες δεν δουλευαν. Ο μπαμπας συνηθως αναλαμβανε την βασικη εργασια, μετρωντας πολλες πολλες ωρες εκτος σπιτιου ωστε να φροντιζει για τις αναγκες της οικογενειας. Έτσι λοιπον οι ωρες που τον βλεπαμε ηταν σαφως λιγοτερες απο οτι της μαμας.
Ετσι και με μας. Ο μπαμπας ερχοταν το μεσημερι, εφευγε παλι το απογευμα και μετα το βραδυ. Φυσικο ειναι λοιπον η αναγκη του για ξεκουραση να ειναι μεγαλη και εμεις να εχουμε να πουμε ολα οσα θελαμε ολη την ημερα μην αφηνοντας τον σε ησυχια.
Θυμαμαι τα κυριακατικα μπανια και την κλασικη παιδικη φωνη μεσα απο την θαλασσα “μαμα! μπαμπα!! κοιτα” ή τις κλασικες βουτιες του μπαμπα για να μας σηκωσει στους ωμους του και απο εκει να βουτηξουμε στην θαλασσα με την σειρα μας.
Σαν εκπροσωπος της γενιας μου θεωρω οτι καποια πραγματα εχουν αλλαξει και απο την στιγμη που και οι γυναικες βγαινουν στον εργασιακο στοιβο τα οικογενειακα προτυπα εχουν λιγο διαφοροποιηθεί όσο αφορα τα της οικογενειας και του σπιτιου. Και οπως εχω πει και σε αλλο αρθρο, οι αποψεις μου περι στερεοτυπων ειναι πολυ συγκεκριμενες. Δεν θα τις αναλυσω εδω. Καποια αλλη στιγμη ισως.
Στα “σημερινα” χρονια υπο κανονικες συνθηκες, και σε γενικες γραμμες θεωρω οτι και οι δυο γονεις πρεπει να μοιραζονται καποια πραγματα που αφορουν το παιδι και το σπιτι και οχι μονο.
Γυρνωντας το μυαλο μου πισω, δεν εχω καποιο ουσιαστικο παραπονο απο τους γονεις μου. Μαθαμε σπουδαια πραγματα μεσα απο την σταση τους, τις συνηθειες τους και την συμπεριφορα του ενος προς τον αλλον.Δεν σας κρυβω οτι ευχομαι να εχω και εγω την ιδια διαρκεια και την ιδια ποιοτητα συναισθηματων, με μια μικρη τροποποιηση λογω γενιας. Αυτο που θα ηθελα περισσοτερο ισως ειναι λιγο παραπανω ωρες με τον πατερα μου. Λιγο χρονος παραπανω κοινων δραστηριοτητων. Με τιποτα δεν αλλαζω την σχεση μου με την μητερα μου, αλλα σαν ενηλικας πια κοιτωντας πισω νομιζω οτι θα το ηθελα.
Μιας λοιπον και οι συνθηκες αλλαζουν, αυτο που προσπαθω ειναι μιας και τωρα δεν εργαζομαι και ειμαι ολη την ημερα με το παιδι, να εχει η Φωτεινή ωρες με τον μπαμπα της. Ακομα και αν δεν με ακουνε μερικες φορες σε μικροπραγματα. Δεν ξερω ποσο χρονο θα ειναι σε θεση να περνανε μαζι μεγαλωνοντας η μικρή ή αν αυξηθούν οι οικογενειακες μας υποχρεωσεις εννοειται. Και εγω δεν θυμαμαι τον εαυτο μου απο μωρο, στην νεανικο-εφηβικη φαση αναφερονται οι εξτρα ωρες που θα ηθελα αλλα δεν πειραζει. Η ζωη ειναι στιγμες και οσο περισσοτερες ζουμε εντονα τοσο καλυτερα.
Είναι εξίσου σημαντική η σχεση του παιδιου και με τους δυο γονεις. Με τον καθε ενα προσφερονται διαφορετικα μαθηματα και η μια συμπληρωνει την αλλη
Έχουν τις δικές τους στιγμές. Οπως πχ το αλογακι μπαμπας με αναβατη κορη! Το γελιο που τους προσφερει ειναι ανεκτιμητο. Τους κοιταω και ξεπηδανε απο το μυαλο μου οι αναμνησεις των δικων μου στιγμων με μαμα-μπαμπα και ειμαι ευγνωμων για το πιο σημαντικο πραγμα στην ζωη μας. Την οικογενεια. Ειναι ευλογια. Ειναι ευλογημενος οποιος μπορει να μεταφερει εστω και στο ημισυ οσα εχει παρει απο τους γονεις του (μιλαω παντα για ισορροπημενες καταστασεις)
Διαβαστε και αυτο…..
…..νομιζω θα σας αρεσει
Τα μικρα μας διαμαντακια 
Παράθεμα: Μπαμπάς και κόρη μέρος 2ο | Τα μικρα μας διαμαντακια