Ο πρωτος χρονος ενος παιδιου ειναι σιγουρα μοναδικός! Νεα δεδομενα, τα πρωτα χαμογελα, ομορφα γελακια αλλα συνηθως συνοδευεται και απο κολικους, δοντια, ξενυχτια, γκρινιτσες κτλ. Το φαγητό που το πας; Θηλασμος, αποστειρωσεις, κρεμες, λιωμενα φαγητά, συγκεκριμενες ωρες μια χαρα και ενα αγχος παραλληλα.
Μετά τον πρώτο αρχίζει ενα νεο ταξίδι. Μαμα και παιδί εχουν βρει λιγο πολυ τις ισορροπίες τους και υπάρχει μα μοναδική συνεννόηση. Πολλά παιδάκια εκτελούν και απλές και άλλα πιο συνθετες εντολές. π.χ σηκωσε το χαρτι πανω απο το πατωμα ή πηγαινε στο δωματιο σου και φερε μου την μπαλα κάτω απο το κρεββάτι σου» οποτε ενας εκπληκτικος κοσμος «συζητησης¨απλωνεται μπροστα σου.
Απο τα δύο και μετα (εμεις έχουμε εμπειρία μεχρι τα 2,5 σχεδόν και πραγματικά δεν σταματάς να γελας) πάλι αλλάζουν οι εκπλήξεις. Τώρα αντί για κουβεντες και λογάκια που ειναι ολο και περισσοτερες, ακούς τις σκεψεις τους να εκφραζονται, μπορειτε να κανετε περισσότερα πραγματα μαζι, και πιο εύκολα αφού ξεχνας οριστικά πια καροτσια, θερμος, μπιμπερο, πιπιλες και ολη την προικα που κουβαλαγες, κανεις συζητησεις και οι κουβεντες τους σε ξαφνιαζουν ευχαριστα.
Τα παιχνίδια και οι ομιλιες που κάνουν κατα την διαρκεια τους ειναι ολα τα λεφτα. Η μικρη μου αλλαζει και την φωνή της αναλογα και καλα με το ποιος μιλαει και πραγματικά κρατιεμαι να μην γελασω δυνατα και της χαλασω τον ειρμο.
Η φαση του οχι ευτυχως δεν ηταν παρα πολυ εντονη και δεν την βλεπω να κραταει για πολυ. Αυτο που απολαμβανει ειναι οταν μαγειρευουμε μαζι και εχει ενεργη συμμετοχη. Και μετα αναπαραγει ολο καμαρι στον πατερα της ποιος εφτιαξε το φαγητο! χαχαχα
Η πλακα ειναι οταν ενω ξερει την απαντηση σε κατι περιμενει να της την πεις εσυ. Σήμερα της ελεγα οτι θα παμε στο γιατρο, θα ντυθουμε, θα μπουμε στο αυτοκινητο, θα κατσεις στο καθισμα σου και τι φοραμε παντα παντα στο αυτοκίνητο; και εκει που ελεγε ζωνη, σημερα μου πεταει «ε τσερω τοτολου = δεν ξερω καθολου!
Ειλικρινά δεν κρατηθηκα στο να μην γελασω. Όπως και χτες το βράδυ ενω ετοιμαζομασταν για νανακια έρχεται, καθεται στην αγκαλια μου και μου λεει «μουμουλα, εσυ παφεις τελεια εδω ποστις σου, εγω εδω πωτα τατσω λιγο μαζι σου, δω αφαβητα, μετα παω νανι νουνια μου με τεταρτα μου . εσυ νανι τεταρτι σου, μπαμπας νανι τεταρτι, ολοι μαζι νανι, νυτα εξω γαγγαρι πανω νανο, φευβει ηλιος εχετε γαγγαρι. ολοι μαζι νανι νταξει μαμα μου;»= μανουλα μου εσυ γραφεις τελεια εδω στον υπολογιστη σου, εγω εδω κατσω πρωτα λιγο μαζι σου, δω την αλφαβητα (ξεχωριζει καποια γραμματα οταν τα βλεπει σε μια λεξη) και μετα θα παω για νανι στην κουνια μου με την κουβερτα μου. εσυ νανι κρεββατι σου, μπαμπας νανι κρεββατι ολοι μαζι νανι νυχτα ειναι φεγγαρι εξω φευγει ο ηλιος ερχεται το φεγγαρι. Ολοι μαζι νανι. ενταξει μαμα μου; »
Εμεινα εκπληκτη να την κοιταω και να εχω ξεχασει την αρχική μου διαθεση (να παει για υπνο) και να μην πιστευω αυτο που ακουγα. Τοσες πληροφοριες, τοσες μαλαγανιες συνοδευμενες απο το καταλληλο ναζι και χαμογελα, και τετοια συνοχη στην σκεψη της σε μια και μονο προταση. Χωρις καμμια προτροπη ή ερωτηση. Το σκεφτηκε και το ειπε. Εντυπωσιαστηκα για άλλη μια φορά.
Ειναι αληθεια οτι καθε μερα ειναι πραγματικα μοναδική με ενα παιδι. Παντα εχει κατι καινουργιο να σου προσφερει. Δεν αλλαζω με τιποτα τον πρωτο χρονο – ποσο μαλλον τον δικο της που ηταν ενα εξαιρετικα ευκολο μωρο – αλλα η φαση που ζουμε τωρα ειναι πραγματικα απολαυστική.
Φαντάζομαι οτι και η επομενη ηλικιακη της φαση θα μου φαινεται το ιδιο μοναδική αλλα δεν πειραζει. Τωρα ειναι πρωτογνωρο και αυτο το κανει μοναδικο!
Τα μικρα μας διαμαντακια 