Πόσο δύσκολο είναι άραγε;

Τις προάλλες είδαμε ένα κορίτσι γύρω στα 15 να τρώει μπισκότα και με το που τελείωσε πέταξε το κουτί κάτω και έφυγε ενώ ΛΙΓΟ πιο πέρα υπήρχε κάδος. Θα μου πείτε «εκεί κολλάς;» ΦΥΣΙΚΑ! Όλα ξεκινάνε από τα μικρά απλά καθημερινά πράγματα. Και αυτά τα μαθαίνουμε από το σπίτι μας. Τουλάχιστον στην αρχή που ένα παιδί μαθαίνει από την κάθε σου κίνηση, κάποιες αρχές του γίνονται βίωμα αυτόματα. Μετά που θα περάσει στην άρνηση της εφηβείας και θα σε ακυρώνει σαν γονιό μπορεί να κάνει κάποια πράγματα αλλιώς αλλά πάλι σε αυτά που έχει μάθει θα επανέλθει. Τα ερεθίσματα που λαμβάνει κάθε άνθρωπος όσο μεγαλώνει διαφέρουν και δυστυχώς δεν μπορείς να ελέγχεις το κάθε τι, όσο και αν θέλεις να προστατεύσεις το παιδί σου, από την στιγμή που μπαίνουν στο παιχνίδι παράγοντες όπως σχολείο, παρέες, κτλ.

Μπορείς όμως να είσαι όσο το δυνατόν κοντά του, να του μαθαίνεις συνεχώς αυτά που αξίζουν, να του δείχνεις στην πράξη το σωστό και το λάθος. Να το μάθεις να είναι ευγενικό. Να είναι χαμογελαστό. Είναι υποχρέωσή μας να δημιουργήσουμε οντότητες με το θάρρος της γνώμης τους και όχι θράσος. Παιδιά που να σέβονται. Τα ζώα, το φαγητό τους, τα παιχνίδια τους, τους φίλους τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τσακωθούν, δεν θα θυμώσουν, δεν θα χτυπηθούν. Όλα μέσα στο κομμάτι της εκπαίδευσης είναι και της δημιουργίας χαρακτήρα. Και ας πέσουν και μερικές τιμωρίες, δεν παθαίνουν τίποτα. Πρέπει να μάθουμε να έχουμε όρια. Το παιδί ακολουθεί το ζευγάρι και όχι το αντίθετο. Δεν μπορούμε να τα ισοπεδώσουμε όλα γιατί κάναμε ένα παιδί. Αν δεν είναι το ζευγάρι καλά μεταξύ του, δεν θα είναι ούτε τα παιδιά. Θα πέσουμε πάνω τους αποπνικτικά. Τα όρια υπάρχουν για να τα σεβόμαστε και η ιστορία έχει δείξει ότι έτσι δημιουργούνται ισορροπημένες καταστάσεις.

Δεν μπορείς να μεγαλώνεις ένα παιδί κάνοντας το να πιστεύει ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Όχι. Είναι το κέντρο του δικού σου κόσμου – ναι- αλλά όχι και του υπόλοιπου. Μόλις βγεις από το σπίτι σου οφείλεις να συμπεριφέρεσαι σωστά, σαν μέλος της ομάδας. Δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να σνομπάρεις, ούτε να περιφρονείς ούτε να είσαι αλαζόνας. Οφείλεις να σεβαστείς τα όρια των άλλων, όταν αυτά υπάρχουν. Αλλιώς θα συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε κομπλεξικούς ανθρώπους. Υπερόπτες.

Ακούω γύρω μου συνεχώς διαμαρτυρίες και παράπονα για το ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι σωστοί, τίμιοι, που να προσέχουν το περιβάλλον, να νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, να …., να….., να….. και αναρωτιέμαι: Πως θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν ΕΜΕΙΣ δεν τους δημιουργήσουμε; Αν εμείς δεν εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, την οικογένεια μας, τους γύρω μας στην τελική;

Όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα παιδάκι, ιδίως από μια ηλικία και πάνω, υποτίθεται ότι είσαι συνειδητοποιημένος. Ξέρεις ότι πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και να έχεις όρεξη να ασχοληθείς μαζί του. Έχει σημασία πόσο ποιοτικό χρόνο αφιερώνεις σε ενα καινούργιο ανθρωπάκι που μαθαίνει μέσα από την ΚΑΘΕ σου κίνηση.Είναι σημαντικό να ξέρουμε και να αναγνωρίζουμε την άξια μας, το ποιοι είμαστε και που στεκόμαστε και να σταματήσουμε να είμαστε σνομπ με αυτούς που θεωρούμε πιο «κατω» απο εμάς, και κακοι – συνήθως – μιμητές των πιο «πάνω». Οι περισσότεροι θεωρούν τον εαυτό τους ως το πιο σημαντικό άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον κόσμο, έχοντας την πεποίθηση ότι ειμαστε πρώτοι εμεις και έπειτα ολοι οι άλλοι.  Αυτή η υπεροψία μας έφτασε εδω που μας έφτασε. Μέσω των παιδιών, ανιψιών, εγγονών κτλ έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να βελτιώσουμε λίγο αυτή την κατάσταση.

Κοιτάχτε γύρω σας. Πόσους θα βρείτε που να δίνουν δίκιο σε αυτον που το έχει ακόμα και αν δεν ειναι το παιδί τους; Πόσοι γονείς υποστηρίζουν το αντικειμενικά σωστό και δεν λειτουργουν με τα μάτια της κουκουβάγιας; Πόσες λάθος συμπεριφορές βρίσκετε; Όσα άτομα βρείτε «σωστά» ή «μη» σκεφτείτε ότι άλλα τόσα παιδιά αντίγραφα θα δημιουργηθούν με τον καιρό. Πως να μην δημιουργήσουμε τέτοια άτομα όταν φοβόμαστε να βάλουμε όρια στα παιδιά μας; Να κλάψουν και λίγο αν δεν περάσει το δικό τους; Να θυμώσουν και λίγο μαζί μας. Δεν θα λιώσουμε μην φοβάστε. Και μιλαω πάντα για την νηπιακή και παιδική ηλικία μιας και αφενός η εφηβεια είναι άλλο καπέλο και αφετέρου στην αρχή τοποθετούνται οι βάσεις. Δεν είναι όλα στο χέρι μας δυστυχώς αλλά για όσα είναι ,ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Όταν εμείς έχουμε την μύτη μας μέχρι εκεί πάνω πως δεν θα βγει και το παιδί μας κωλοπαιδακι στην συμπεριφορά του; Όταν εμείς δεν υπολογίζουμε τους άλλους, πώς θα μάθει το παιδί να το κάνει; Και πόσο καιρό θα μας έχει να το νταντεύουμε; Κάποια στιγμή θα δει, θα γνωρίσει, θα καταλάβει και τότε θα προσγειωθεί ανώμαλα. Έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσουμε σωστούς ανθρώπους με αγάπη για το καλό, το όμορφο, το σημαντικό, με έφεση στην τιμιότητα, στην κατανόηση και στους σωστούς τρόπους. Το θέμα είναι θα την αξιοποιήσουμε ή είμαστε άξιοι της μοίρας μας;
Ελπίζω στο ροζ συννεφάκι που είμαι να ανέβουν και άλλοι, που είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν. Άλλωστε έχω αρκετούς τέτοιους γύρω μου. Ποιος δεν θέλει το -πραγματικά- καλύτερο για τα παιδιά του και τον εαυτό του;