Εδώ είμαι! Επιτέλους! Οπως πρόσφατα έγραψα στο Μπορώ και αλλιώς απέχω λίγο λόγω έλλειψης χρόνου.
Αυτή την ανάρτηση όμως την είχα καιρό στο μυαλό μου και έτσι έφτασε ο καιρός με μια μικρή καθυστέρηση αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα 🙂
Άλλωστε όταν μιλάμε για βιβλία το θέμα είναι διαχρονικό και δεν υπάρχουν ημερομηνίες λήξης.
Το «πρώτο μέρος» της παρουσίασης βιβλίων του Κώστα Κρομμυδα έγινε εδώ. Έρχομαι λοιπόν εδώ στο παιδικό blogoσπιτάκι μου να αναφέρω τις εντυπώσεις μου απο το τμήμα της παρουσίασης που αφορούσε το «Μπαμπά Μεγάλωσέ με». 
Στην παρουσίαση είχε πολύ περισσότερο κόσμο απο τα μαθήματα υποκριτικής και αυτό συνεπάγεται περισσότερες ερωτήσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες κτλ.
Να ξεκαθαρίσω ότι το βιβλίο ακόμα δεν το έχω διαβάσει (να δω τι θα πρωτοπρολάβω!) αλλά δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω απο αυτά που άκουγα τι αφορούσε το βιβλίο.
Την ματιά ενός μπαμπά στο θαύμα της γέννησης και του μεγαλώματος ενος παιδιού. Ίσως δεν μου ήταν δύσκολο γιατί αυτή την ανάγκη είχα όταν ξεκίνησα αυτό το blog. Να καταγράψω πέρα απο την κούραση, την ευθύνη, όλα αυτά που σου δίνει ένα παιδί όταν έρχεται στον κόσμο που είναι κάτι μαγικό. Κάθε ατάκα, κάθε αγκαλιά, κάθε σ’αγαπώ! Κανένας δεν γεννήθηκε με εμπειρία στο να είναι γονιός. Και οι γονείς μαθαίνουν κάθε μέρα! Και επειδή για να δημιουργηθεί ένα παιδί χρειάζεται δύο, 2 γονείς χρειάζεται και όταν μεγαλώνει. Όπως έχω ξαναγράψει το θεωρώ σπουδαίο να μπορεί ενας μπαμπας να εχει ενεργο ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού του. Αυτό προσπαθούμε και οι δύο να κάνουμε για το παιδί μας και αυτό λοιπόν ένιωσα ότι ήταν η αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου. Μια προσπάθεια καταγραφής των συναισθημάτων που σου γεννάει ένα τόσο μικρό πλάσμα που το βλέπεις να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα.
Δυστυχώς η ευτυχώς είναι η νέα γενιά που προσπαθεί να σπάσει τα «ταμπού» των προηγούμενων καιρών που ήθελε αποκλειστικό φροντιστή του παιδιού την μητέρα και ακόμα μερικές φορές ξενίζει το αν ενας αντρας θα αλλάξει πάνα ή θα ταΐσει ενα μωρό! Αυτό ήταν κάτι που το είδα έντονα υπο μορφή δυσπιστίας σε κάποιες ερωτήσεις που έγιναν.
Άλλοι πάλι ρώτησαν το τι προσπαθεί να περάσει αυτό το βιβλίο πάλι με μια δόση συγκεκαλυμμένης δυσπιστίας. Βρε παιδιά! Έλεος! Δεν πας σε μια παρουσίαση για να λύσεις το Κυπριακό! Τα πράγματα είναι απλά. Μια καταγραφή συναισθημάτων και κάποιες συμβουλές που δούλεψαν για μια οικογένεια! Το αν η υπόθεσή μου γίνει βεβαιότητα θα σας το πω όταν ανεβάσω την γνώμη μου για το βιβλίο.
Όπως σε όλα τα πράγματα,τα ακούμε, τα διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε και κρατάμε αυτά που κανουν κλικ σε μας προσωπικά. Αν κάτι θεωρούμε οτι ειναι λαθος δεν το ακολουθούμε. Τόσο απλό! Αλίμονο αν περιμέναμε οδηγίες (και απο που; απο τους γονεις μας; τους γειτονες; τους φιλους; τα βιβλια; τα περιοδικά;) για το πως να μεγαλώσει ενα παιδί. Κατευθυντήριες παίρνεις, τροφή για σκέψη παίρνεις και σε κάποιες περιπτώσεις παίρνεις και την εμπειρία των άλλων αλλά μετά την σκυτάλη παίρνει η κοινή λογική και η αγάπη. Κάθε πληροφορία, κάθε καταγραφή, κάθε άρθρο, κάθε μελέτη είναι όλα καλοδεχούμενα και μετά περνάμε στο φιλτράρισμα σύμφωνα με τα προσωπικά μας κριτήρια.
Δεν σας κρύβω ότι κάποια στιγμή ήθελα να πω: «Βρε παιδιά τι δεν καταλαβαίνετε; Τα πράγματα είναι τόσο απλά!» αλλά συγκρατήθηκα 🙂 Βλέπετε οι περισσότερες κυρίες (που έκαναν τις ερωτήσεις) ανηκαν σε παλιότερη γενιά την πιο συγκρατημένη, πιο καταπιεσμένη, κλεισμένη στα στερεότυπα που ανέφερα πιο πανω!
Θα επανέλθω σε αυτό το άρθρο όταν θα έχω έτοιμες και τις εντυπώσεις που θα μου αφήσει η ανάγνωσή του 🙂
Μέχρι τότε σας χαιρετώ γλυκά 🙂
Τα μικρα μας διαμαντακια 