Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω αυτό το κείμενο. Και ο λόγος είναι γιατί είναι στενάχωρο. Ευτυχώς με καλή κατάληξη αλλά στενάχωρο.
Άλλωστε δεν είμαι και πολύ στην φάση γραψίματος το τελευταίο καιρό. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο δεν μπορώ να το αφήσω γιατί όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας αλλά και από τα λάθη των άλλων. Τι λάθη; Από τις κακίες στιγμές καλύτερα. Έχουμε λίγο τις κεραίες μας πιο τεντωμένες.
Έχουμε επισκεφθεί το χωριό της πεθεράς μου για ολιγοήμερη διαμονή. Πρώτη φορά μιας και τις άλλες φορές κάναμε μονοήμερες επισκέψεις ή συχνότερα ολιγόωρες.
Ανεβήκαμε λοιπόν και το ίδιο βράδυ πήγαμε για καφεδάκι στην παραλία όπου βλέπαμε την θάλασσα να είναι λάδι εκτός από ένα αρκετά εντυπωσιακό βουβό κύμα το οποίο έσκαγε στην ακτή. 
Την επόμενη μέρα πήγαμε για μπανάκι με ελαφρύ κυματάκι. Ο βυθός της θάλασσας έχει πέτρες και χαλίκια τα οποία όμως με το που πατάς σε «κατεβάζουν επίπεδο». Μένεις λίγο και αν πας πιο μέσα πάλι τα ίδια και σε πιο βαθύ επίπεδο. Αιγαίο και βαθαίνει γρήγορα βλέπετε. Να σημειωθεί οτι εγώ με τις πέτρες δεν τα πάω καλά παρά μόνο με παπουτσάκια τα οποία και είχα προμηθευτεί. Όλα μια χαρά. Το ρεύμα ήταν εντυπωσιακό αν και δεν είχε έντονο κύμα. Την τρίτη μέρα ξανά το πρωί στην θάλασσα, παπουτσάκια ανα χείρας και βουρ στο νερό. Η μικρή μας έκανε τις πρώτες τις βουτιές πηδώντας απο τα πόδια ή ακόμα και τους ώμους του πατέρα της. Το ρεύμα εξακολουθούσε να σε πηγαίνει όπου ήθελε αν αποφάσιζες να αφεθείς και να μπεις λίγο πιο βαθιά.
Είμασταν όλοι μαζί μαζεύοντας πέτρες από τον βυθό ή την ακτή. Η μικρή μας φόραγε την σαμπρέλα της και έβγαινε στην ακτή έφερνε πετρούλες που τις έβαζε στα παπούτσια μου που είχα βγάλει για να απολαύσω λίγο τον βυθό. Με το που έμπαινε στο νερό χοροπήδαγε και αφηνόταν να πέσει μέσα καθιστή με ενα ελαφρύ πηδηματάκι. Εκείνη την ώρα ο άντρας μου, μου είπε ότι θα πήγαινε λίγο πιο βαθιά για να φτάσει σε έναν βράχο.
Εμείς παίζαμε με την μικρή που μπαινόβγαινε και την περίμενα να μου φέρει τις πετρούλες που μάζευε.
Κάποια στιγμή ενώ ερχόταν προς τα μένα, την βλέπω να πέφτει με το κεφάλι στο νερό και να μην μπορεί να σηκωθεί. Με την προσπάθειά της γύρισε ανάσκελα. Η σαμπρέλα της είχε κατέβει πιο κάτω από τον ποπό με αποτέλεσμα να μην την αφήνει να σηκωθεί. Πετάω τα παπούτσια και φτάνω κοντά της και με το που απλώνω το χέρι να την πιάσω ο μικρός κυματισμός μου την έβγαλε πιο έξω εξακολουθώντας να είναι κάτω από το νερό χάνοντας την κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μου. Δίνω ώθηση να πάω πιο κοντά της με τις πέτρες στο βυθό να μην με αφήνουν να ισορροπήσω καλά και την βουτάω, την σηκώνω έξω απο το νερό και την γυρίζω μπρούμυτα λέγοντάς της ήρεμα να μην φοβάται και να βήξει ώστε να βγάλει το νεράκι. Στην ακτή δεν είχε ανοίξει μύτη! Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα. Σε ελάχιστο χρόνο έφτασε και ο άντρας μου ο οποίος μας είδε απο την στιγμή που μου την πήρε το κύμα πιο έξω. Ενα ζευγάρι σχολίασε το γεγονός αλλά μάλλον το κατάλαβαν απο την αντίδρασή μας και όχι απο την εικόνα. Η διάρκεια…δευτερόλεπτα και το γεγονός ότι η μικρή ούτε έβηξε, ούτε νερό έβγαλε, ούτε έκλαψε σε έκανε να αναρωτηθείς στιγμιαία αν αυτό το έζησες ή το φαντάστηκες. Τα μάτια της όμως που με κοίταγαν κάτω απο το νερό ανοιχτά και τρομαγμένα δεν άφηναν φυσικά περιθώριο «αμφισβήτησης»
Βγήκαμε έξω σιγά σιγά, την στεγνώσαμε και το ρίξαμε στο «καλαμπούρι» και στο «κήρυγμα». Χτες είχε πάρει μαζί την γοργόνα της την οποία σήμερα την είχε αφήσει και αναρωτιόμασταν αν το κύμα μπέρδεψε την ίδια με την γοργόνα και για αυτό έκανε βουτιά. Επίσης χτες ήθελε να πηγαίνει στην ακροθαλασσιά να γεμίζει το κουβαδάκι της αλλά δεν την αφήναμε γιατί το κυματάκι ήταν πιο έντονο και η ακτή ανισόπεδη. Της είπαμε λοιπόν οτι έτσι πολλά παιδάκια λενε «εγω ξερω και δεν θα γλιστρήσω» και για αυτό το κύμα ήθελε να της δείξει πόσο εύκολο είναι να πέσει. Σε λίγη ώρα την πήρε ο άντρας μου αγκαλιά και πήγανε μαζί μέχρι την θάλασσα για να καθαρίσουν και καλά τα πόδια της αλλά στην ουσία για να έρθει σε επαφή με την θάλασσα και να μην την πάρει ο φόβος. 
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο μη φοβισμένη ήμουν. Αυτό το πράγμα ήταν αδιανόητο για μένα. Μόνο να μου το περιέγραφε κάποιος… όχι τώρα που το έζησα. Στιγμιαίες σκέψεις τύπου «πόση ώρα έχει περάσει, έχει πιει νερό; είναι ζωντανή έτσι που έβλεπα τα μάτια της» πέρασαν αστραπιαία εκείνη την στιγμή που προσπαθούσα να την πιάσω. Ευτυχώς ήμουν ψύχραιμη εκείνη την στιγμή ώστε να μπορέσω να είμαι και λειτουργική. Το γεγονός όμως ότι μου την πήρε το κύμα μέσα από τα χέρια με έκανε να αναρωτηθώ αν ήμουν άχρηστη και αν ο άντρας μου θα είχε λειτουργήσει πιο γρήγορα απο εμένα. Κάμποσες μέρες μετά έπεσα σε ένα κείμενο με τίτλο «τα σημάδια του πνιγμού που δεν πρέπει να αγνοήσεις» το οποίο και σας το παραθέτω. Προσπάθησα να σας περιγράψω όλο το πριν, το κατά την διάρκεια και το μετά για να δείτε ότι όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όλα είναι μια χαρά και τίποτα δεν προμηνύει φυσικά το παραμικρό. Σαν γονείς όταν πάμε για μπάνιο πάντα είμαστε δίπλα και το μάτι μας είναι συνέχεια στο παιδί όσο και αν θέλουμε να πιούμε τον καφέ μας ή να διαβάσουμε το βιβλίο μας ή να συζητήσουμε με τους φίλους μας. Προτιμούμε να γκρινιάξει λίγο επειδή δεν την αφήνουμε να απομακρυνθεί από κοντά μας παρά να συμβεί κάτι και να τρέχουμε. Επίσης το ύψος του νερού ζήτημα ήταν να έφτανε μέχρι το μπούτι της! Τα μάτια διαρκώς πάνω και πάντα σε ετοιμότητα.
Ο δρόμος προς και από την θάλασσα έχει αρκετά σημεία στενά και ως γνωστόν ο Έλληνας πάντα θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός που οδηγεί. Λίγο έλειψε λοιπόν να έρθουμε μούρη με μούρη με έναν τέτοιο – τέλειο – οδηγό. Στο αυτοκίνητο η μικρή τραγούδαγε και εγώ σκεφτόμουν πόσο έυκολο μέσα σε μια στιγμή αντι για τραγούδια να έχεις να αντιμετωπίσεις μια απώλεια. Σε λίγες μέρες θα φεύγαμε για διακοπές και εγώ δεν σας κρύβω αναρωτιόμουν αν θα τριτώσει η τρομάρα και παράλληλα ευγνωμονούσα τον Θεό που προστάτεψε το παιδί μας και μας επέτρεψε να το έχουμε κοντά μας. Φυσικά και σταματήσαμε και σε ενα εκκλησάκι στο δρόμο ώστε να ανάψουμε ένα κεράκι όλοι μαζί νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την εξέλιξη της μικρής μας ευτυχώς περιπέτειας. Το πως έπεσε αρχικά και μάλιστα χωρίς να βγει απο την σαμπρέλα της παρά να πέσει στην ουσία με το κεφάλι μέσα ακόμα δεν το έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να γλίστρησε στις πετρούλες και την «βοήθησε» και το κυμα να τουμπάρει
Τα μικρα μας διαμαντακια 