Με αφορμή την προηγούμενη αναρτησή μου σκεφτηκα να μοιραστω μαζι σας κάποια πραγματα που ακολουθησα οταν ηρθε η μικρή μας στην ζωή μας. Ειδικος δεν ειμαι, εμπειρια με προηγουμενα παιδια δεν ειχα (πιανεται ο μικρος μου αδελφος που ειχα μερος στο μεγαλωμα του; Αλλα και γιατι να μην πιανεται; 🙂 ), ενημερωνομουν, διαβαζα κτλ ναι αλλα ποτε με τα μουτρα. Προσπαθω να βαζω το μυαλο μου να δουλευει, να θυμαμαι πως μεγαλωσα εγω, τί ειδα και ξεχωρισα οσο περνουσαν τα χρονια. Ποτε δεν εκανα «σημαια» το κειμενο καποιου περιοδικου ή καποιου που ειναι ή το παιζει ειδικος γιατι ως γνωστον απο την θεωρια μεχρι την πραξη υπαρχει μεγααααλη διαδρομή μιας και ολα εξαρτωνται απο την «παστα» του παιδιου, την ψυχικη σου κατασταση, τα ορια σου, την οικογενειακη σου κατασταση, την οικονομική ισως και τοσα πολλα αλλα!
Το βασικο ειναι να ακους, να σκεφτεσαι και να εχεις το μυαλο σου ανοιχτο και σε λειτουργια.
Οπως ισως εχετε καταλαβει θεωρω οτι οταν φερνεις παιδια στον κοσμο, η συμπεριφορα σου οφειλει να «εκπαιδευεται». Εχεις την ευθυνη ενος πλασματος που εξαρταται αποκλειστικα απο εσενα. Οχι μονο για να επιβιωσει αλλα για να γινει ενας καλος ανθρωπος και ενας ουσιαστικος ενηλικας. Για το δευτερο δυστυχως δεν παιζεις μονο εσυ ρολο αλλα οσο ο ρολος σου παιζει πρωταρχική σημασια πρεπει να γινεται απο καρδιας και με το μυαλο σε λειτουργια.
Το βασικοτερο για να δημιουργησεις μια ισορροπημενη προσωπικοτητα ειναι η ηρεμια. Με την ηρεμια μεταδιδεις, εκπαιδευεις, δημιουργεις αισθημα ασφαλειας που ειναι το βασικοτερο, και ολα κυλανε πιο αρμονικά.
Αυτο το χαρακτηριστικό ηταν και αυτο που ηθελα να διεπει την μεταξυ μας σχεση.
Απο μωρακι φυσικα αφιερωνα χρονο μαζι της, της μιλουσα πολύ, της χαμογελαγα, το οτι δεν δουλευα βοηθησε στο να μην εχω την αισθηση οτι «με κυνηγαει» ο χρονος συνεχως. Μην με ρωτησετε πώς της μίλαγα. Οπως μιλαμε σε ενα μωρο!
Μωρουδιστικα και κανονικά. Το να μιλαω σε ενα μωρο σαν να μιλαω σε εναν ενηλικα δεν εχει νοημα για μενα. Κανενος παιδι οι πρωτες του λεξεις δεν θα ειναι «πατερα κοιτα μια σκουληκομερμυγκοτρυπα»! Ενα παιδι μαθαινει να μπαμπαδιζει. Εννοειται οτι πρεπει να μιλησεις με το «μπα,μπα, μα, μα, κουκου τα» κτλ Δεν ειμαι υπερ επισης και ολες σου οι κουβεντες να ειναι αχου αχου και γουτσου γουτσου. Ειναι αδυνατον αλλωστε. Δεν μπορεις να περιγραψεις τον κοσμο γυρω απο ενα μωρο μονο με μπεμπεδιστικες λεξουλες. Ολα με μετρο.
Ειναι σημαντικο να νιωθει ενα μωρο και αργοτερα ενα παιδι οτι ειναι αγαπητο, να νιωθει ασφαλεια μεσα σε μια αγκαλια. Μια αγκαλια που λειτουργει ως καταφυγιο συναισθηματων, φοβων, χαρας κτλ
Αργοτερα βεβαια θα ντρεπονται αλλα μεχρι τοτε απολαυστε τα παιδια σας 😉
Αλλα τα ορια ειναι ορια. Μαθαινω, παιζω, ακουω, μιλαω, εκφραζομαι, επικοινωνω, μοιραζομαι, ολα στην αναλογη ηλικια αλλα η δική σας συμπεριφορα θα δωσει το παραδειγμα. Δεν γινεται να μπινελικωνετε και μετα να λετε στο παιδι «αν βριζεις θα σε μαλωσω!»
Τα παιδια μας παρατηρουν ΔΙΑΡΚΩΣ, ακομα και οταν νομιζουμε ότι δεν το κανουν. Αν ενα παιδι δεν νιωσει αγαπη και ηρεμια πως θα ειναι ικανο να να πατησει στα ποδια του, να αποκτησει αυτοπεποιθηση, και να μπορεσει και εκεινο με την σειρα του να μοιρασει αυτα που πηρε.
Σημαντικοτατο ρολο παιζει η σχεση του ζευγαριου. Συνειδητοποιημενοι γονεις με κοινη σταση στην διαπαιδαγωγηση και κατανοηση οτι το μεγαλωμα ενος παιδιου δεν ειναι παιχνιδι ή διαγωνισμος οπου πρεπει να δειξουμε στο παιδι ποιος ειναι ο πιο καλος γονιος κανοντας του χαρες κοντρα σε κατι που λεει ο αλλος. Π.χ. «και τι εγινε που εισαι τιμωρια; εγω θα σε παω στις κουνιες» !!!
Αλλωστε οταν το ζευγαρι ειναι καλα το παιδι παιρνει τον «ρολο» που πρεπει μεσα στην οικογενεια. Οταν τα πραγματα εχουν σοβαρα προβληματα ενα παιδι μπορει να δεχθει το «βαρος» του ενος γονιου με την μορφη της καταπιεσης, της αποδοχης του θυμου, ή της υπερπροστασιας καθως επισης και να νιωθει οτι «πνιγεται»
Ακουστε, συμβουλευτειτε, αφηστε το μυαλο σας να δουλεψει, δειτε τα πραγματα απο μια αποσταση για να εχετε καλυτερη εικονα.
Ο πιο βασικος κανονας… «παν μετρον αριστον!» 🙂
Τα μικρα μας διαμαντακια 