Πειθαρχία με φωνές ή ηρεμια;

Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό The Journal of Marriage and Family, το 89% των γονιών δηλώνουν ότι φωνάζουν στα παιδιά τους. Ποτέ όμως οι φωνές δεν εκαναν κανεναν να αισθανεται καλυτερα. Ουτε τους ίδιους τους γονείς μιας και ο πονοκέφαλος και οι τύψεις χτυπάνε την πόρτα στις περισσότερες των περιπτώσεων

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι φωνές είναι τραυματικές και για τα παιδιά. Και οχι δεν ανηκω στην κατηγορια των γονιων που υποστηριζουν οτι προκειμενου  να μην δημιουργησουμε «τραυματα» στα παιδια, τα αφηνουν να μεταμορφωνονται σε γαιδουρια, να φερνουν τα πανω κατω και οι γονεις να καθονται σε μια γωνια και να λενε «μα αγαπη μου ελα να το συζητησουμε!»

Συμφωνω ομως οτι αν κοιταξουμε σε εναν καθρεφτη την ωρα που καποιος ωριεται μονο ευχαριστο δεν θα χαρακτηριζαμε το θεαμα του εαυτου μας. Φανταστείτε λοιπον την εικονα αυτη στα ματια ενος παιδιου. Ο γονιος σου, το στηριγμα σου, η πηγη ασφαλειας σου μεταμορφωνεται σε κατι αγριο, ξενο, τρομακτικο. «Αν οι φωνες είναι ο βασικός τρόπος που χρησιμοποιείτε για να κάνετε τα παιδιά σας να πειθαρχήσουν, είναι πολύ πιθανόν να μειώσετε την αίσθηση της ασφάλειας που νιώθουν αλλά και τον αυτοσεβασμό τους. Αν πάλι καταφεύγετε σε αυτή τη λύση μόνο περιστασιακά, δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, οι φωνές δεν αποτελούν καλή στρατηγική για να ενθαρρύνετε καλές συμπεριφορές.» διαβασα σε ενα αρθρο.

Το βασικοτερο στοιχειο που πρεπει να εχουμε στο μυαλο μας ειναι η μιμηση. Τα παιδια λειτουργουν ακρως μιμητικα και με την συμπεριφορα μας τους δινουμε το παραδειγμα. Οταν φωναζουμε διαρκως το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να μαθουμε στα παιδια οτι αυτος ειναι ο σωστος τροπος αντιδρασης οταν εκνευρίζονται. Όλοι οι ειδικοί λένε ότι όταν εμείς ως γονείς χειροδικούμε, τότε και τα παιδιά μας θα μάθουν να χειροδικούν. Όταν φωνάζουμε, θα μάθουν να φωνάζουν. Αντίθετα, όταν είμαστε ήρεμοι, θα μάθουν και εκείνα να είναι ήρεμα.

Λιγο πολυ ολοι οι γονεις γνωριζουν τι ειναι αυτο που πυροδοτει την αντιδραση του παιδιου συνηθως. Ενας υπνος που δεν θελουν, καποια ρουχα που δεν τους αρεσουν, ενα φαγητο οτιδηποτε. Ισως να βοηθουσε λοιπον μια προετοιμασια πριν απο κατι αναλογο, μια δελεαστικη συζητηση οτιδηποτε κρινετε εσεις οτι μπορει να λειτουργησει υπερ ενος ηρεμου περιβαλλοντος.

Στοχος ειναι μια ηρεμη καθημερινοτητα χωρις ασκοπες εντασεις που μονο αρνητικα φερνουν και δημιουργουν επιθετικα παιδια.

Συμπληρωματικό: σημερα διαβασα ενα κειμενο με τιτλο εγω φταιω. Δεν θα σας παρει πολυ να το διαβασετε. Αλλα και να σας παρει, σιγουρα δεν θα ειναι χαμενος χρονος. Δειτε τα πραγματα απο την πλευρα του παιδιου και το ποσες σκεψεις και βαρη μπορουν να περασουν απο το μυαλουδακι του. Θυμηθειτε τα δικα σας βαρη ως παιδια και θα δειτε οτι δεν ειναι υπερβολή!

Επίσης διαβάστε το παρακάτω. Ειναι η απαντηση της δασκαλας Αννας

«Το κείμενο σου θα ήθελα να το δώσω σε κάποιους γονείς….

Σίγουρα όλοι κάνουν λάθη, όλοι θα φτάσουμε κάποια στιγμή στα όρια μας, θα τα ξεπεράσουμε…Παιδιά δεν έχω αλλά όταν θα αποκτήσω θα κάνω και εγώ λάθη.
Δουλεύοντας με παιδιά έχω βέβαια την ευκαιρία να τα προσέξω όλα αυτά περισσότερο και όταν γίνω μαμά να κάνω όσο το δυνατό λιγότερα λάθη ( γιατί οκ λάθη θα κάνω)

θα ήθελα εδώ να πω και κάποια παραδείγματα που έχω ακούσει απο τα παιδιά μου ή και απο γονείς μπροστά στα παιδιά…

Μια μαμά έσκισε το πασχαλινό καλαθάκι που έκανε το πρωτάκι της γιατι δε μπορούσε λέει να βάλει αυτή τη βλακεια στο σαλόνι
Η ιδια έσκισε την καρτα για τα γενέθλια ΤΗΣ γιατί το παιδί είχε βάλει δυό ν στη λέξη γενέθλια

Ενα άλλο παιδί μου ΄ζητησε να μη διορθώνω τα λάθη αν μπορώ γιατί η μαμά της είπε πως αν ξανακάνει λάθος θα τη διώξει απο το σπίτι γιατί ο μπαμπάς και η μαμά ντρεπονται που είναι παιδί τους

Μια άλλη μητέρα είπε μπροστά μου στο παιδί πως “Χαζό είναι , χαζό θα μείνει, μην ασχολείστε μαζί του κ.Αννα. Το μεγαλύτερο μου λάθος είναι αυτόοοο ( το παιδί)

Και τέλος δε θα ξεχάσω το παιδί πρώτης δημοτικού που μου είπε “Ετσι και αλλιως γραμμένο με έχουν οι γονείς μου και η μαμά μου με φωνάζει μα@@@κα.
Παιδιά στεναχωρημένα, παιδιά που έχουν τόσο ανάγκη απο μια καλή κουβέντα και μια αγκαλιά…Παιδιά που έρχονται και μπαίνουν στην αγκαλιά σου και κολλάνε εκεί…

Και εκνευρίζομαι με τους συναδέλφους που δεν ακουν, δεν και αγκαλιάζουν, δεν ασχολούνται…

Νιώθω τύψεις που δεν έχω πιάσει καποιους γονείς να τους μιλήσω. Να τους πω πως το παιδί τους πληγώνεται…αλλά κολλάω. Μίλησα μια φορα και η μαμά πήγε στο διευθυντή να κανει παράπονα για μένα που ανακατεύομαι….
Και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά μου λένε “μη το πείτε σε κανένα κυρία, θα με δείρουν”

Σε ευχαριστώ για το όμορφο κείμενο σου»

Οποιοδηποτε αλλο σχολιο μετα απο την τοποθετηση αυτη περισσευει! Γονεις σου λεει μετα! Γονεις που σιγουρα πιστευουν οτι τα ξερουν ολα και 100% το πιο ειναι καλυτερο για τα παιδια τους. Γονεις που θα μεγαλωσουν παιδια γεματα κομπλεξ, ανασφαλειες και καταπιεσμενα συναισθηματα που ποιος ξερει πως θα τα εκτονωσουν!

Ελεος!