Από την ημέρα που έγραψα το κείμενο «Ξεκινήσαμε και το σχολείο» είχα αφήσει σε «εκκρεμότητα» την ημερήσια προετοιμασία μας 🙂
Όπως σας είχα πει, το να πάει στο σχολείο ήταν κάτι που το ήθελε πολύ. Όσο καλό δείγμα και αν ήταν δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ανατροπές από την θεωρεία στην πράξη 🙂 Για αυτό και είχα ξεκινήσει να τις λέω μερικές ιστορίες-παραμυθάκια για παιδάκια που πήγαιναν μέσα στην γκρίνια στο σχολείο αλλά και για παιδάκια που πήγαιναν όμορφα και καλά και το πώς αυτό επηρέαζε όλη τους την ημέρα (μεσημεριανό φαγητό, ύπνο κτλ.)
Περίμενα να δω αλλαγές αλλά ευτυχώς ήταν λίγες. Το πρωί ξυπνάει νωρίς, πηγαίνει τουαλέτα και πλένεται μόνη της (αφού τώρα μεγάλωσε 🙂 ), παίρνει το πρωινό της το οποίο διαφοροποιείται αναλόγως την ώρα και την διάθεση της. Γενικά τις φορές που θέλει να διαλέξει εκείνη κάτι, αυτό κυμαίνεται ανάμεσα σε δυο επιλογές που έχω προεπιλέξει, Δεν θέλω να της «σπάσω τον τσαμπουκά» ούτε μου αρέσει να ξεκινάει η μέρα μας με μουρμούρες. Το ίδιο ισχύει και το φαγητό. Το φαγητό του σπιτιού είναι ένα και δεν μαγειρεύονται ξεχωριστά πράγματα για τον καθένα (παρά μόνο όταν υπάρχει δίαιτα χα χα)
Παρόλα αυτά επειδή δεν μου αρέσει η τακτική «γιατί έτσι θέλω εγώ» από την προηγούμενη μέρα μπορεί να μου πει ότι αύριο θέλω αυτό για παράδειγμα. Αν κάποια στιγμή βλέπω ότι έχει στραβο ξυπνήσει και ετοιμάζονται γκρινίτσες φοράω το πιο γλυκό μου χαμόγελο και της λέω: «θέλεις να σου ετοιμάσω γάλα για πρωινό ή μήπως θέλεις….οχι οχι δεν σου λέω χιχιχι» και κάπως έτσι πέφτει η δεύτερη πρόταση και η απάντηση της χαμογελαστή πλέον.
Η αλήθεια είναι ότι θέλει υπομονή. Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν είσαι στην τσίτα, στην τσίτα μπαίνει και το παιδί. Σαφώς και υπάρχουν μέρες (ευτυχώς 2-3 μέχρι στιγμής) που δεν έχει διάθεση και αρνείται τα πάντα οπότε εκεί αφού θα δοκιμάσεις και θα ξαναδοκιμάσεις, θα αλλάξεις και λίγο τον τόνο για να μπαίνουν τα πράγματα στην θέση τους.
Σε κανέναν δεν αρέσει ο «τσαμπουκάς τύπου έτσι θέλω εγώ». Εδώ αντιδρούν οι μεγάλοι, οι μικροί δεν θα αντιδρούν; Είναι σημαντικό για μένα η μέρα της να ξεκινάει όμορφα και ήρεμα. Να είναι χαλαρή και όχι στην τσίτα. Και ιδίως με το φαγητό της – για όποια στιγμή της ημέρας και αν είναι αυτό – δεν θέλω να το χρησιμοποιεί σαν παιχνίδι. Ακόμα και αν κάτι δεν της αρέσει θα την πιάσω με το καλό, θα της πω κάποια σχετική ιστορία (αχ αυτό το παραμύθι με τον αρακά να δω πότε θα καταφέρω να το ανεβάσω;) και θα δω.
Από την στιγμή που ξεχνιέται και ανοίγει το στόμα τότε η άρνηση μόνο με το φαγητό δεν έχει σχέση. Αλλά ακόμα και αν κάτι δεν της αρέσει δεν θα το απομακρύνω τελείως. Θα της δείξω ότι σε μας, μας αρέσει, θα το διαφημίσω λιγάκι και μετά από κάποιες μέρες το ξαναεμφανίζω. Χωρίς πίεση. Έρευνες λένε ότι η επανειλημμένη έκθεση του παιδιού σε ένα τρόφιμο έως και 16 φορές μπορεί να χρειαστεί μέχρι να αποφασίσει να το δοκιμάσει.
Υπομονή και επιμονή και καλή διάθεση είναι οι μαγικές λέξεις. Όρεξη να έχουμε
Τα μικρα μας διαμαντακια 