Ενα ωραίο άρθρο για το ισχυει και τι οχι οσον αφορα το θεμα της ασφαλειας των παιδιων
[Μύθος #1] Το παιδί μου δεν κινδυνεύει γιατί το προσέχω.
Πραγματικότητα: Εξαρτάται… Είστε δίπλα του όλη την ώρα; Ένα μικρό παιδί μπορεί να χτυπήσει (και να τραυματιστεί σοβαρά), ακόμη και αν εσείς κάθεστε μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα… Και σε περίπτωση που δεν βρίσκεται καν στο οπτικό σας πεδίο (π.χ. παίζει στο διπλανό δωμάτιο), τότε διατρέχει ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο. Δυστυχώς, όμως, αρκετοί γονείς υποτιμούν το βαθμό επικινδυνότητας σε τέτοιες περιπτώσεις. Σύμφωνα με μια έρευνα που διεξήγαγε το 2002 η σύμβουλος θεμάτων ασφάλειας Carol Pollack-Nelson, Ph.D., στο Ρόκβιλ του Μέριλαντ, σχεδόν το 50% των παιδιών ηλικίας από 2 έως 6 ετών ξυπνάει το πρωί νωρίτερα από τους γονείς του. Παρ’ όλα αυτά, το 95% των γονέων θεωρεί ότι τα παιδιά τους διατρέχουν πολύ μικρό κίνδυνο (ή και καθόλου) όταν τριγυρνούν μες στο σπίτι χωρίς γονεϊκή επιτήρηση!
[Μύθος #2] Τα παιδιά έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων τους.
Πραγματικότητα: Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι τείνουν να υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους πιστεύοντας, λόγου χάρη, ότι μπορούν να κάνουν μεγαλύτερα άλματα απ’ ό,τι στην πραγματικότητα κ.ο.κ. Επιπλέον, όπως υπογραμμίζει ο David Schwebel, Ph.D., καθηγητής και υποδιευθυντής του τμήματος ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Alabama στο Μπέρνιχαμ των ΗΠΑ, «τα μικρά παιδιά αδυνατούν να πάρουν αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως για το αν προλαβαίνουν ή όχι να διασχίσουν με ασφάλεια το δρόμο όταν περνάει αυτοκίνητο».
[Μύθος #3] Το παιδί μου κινδυνεύει περισσότερο να τραυματιστεί όταν είναι κουρασμένο.
Πραγματικότητα: Δυστυχώς, τραυματισμοί μπορούν να συμβούν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Σύμφωνα μάλιστα με τον Dr Schwebel, «τα περισσότερα παιδιά όταν είναι εξουθενωμένα από το παιχνίδι προτιμούν να καθίσουν ήσυχα και να ακούσουν ένα παραμύθι παρά να επιδοθούν σε τολμηρές ακροβασίες!».
[Μύθος #4] Όταν είναι με μεγάλη παρέα είναι πιο ασφαλές.
Πραγματικότητα: Τα παιδιά συνήθως παίρνουν μεγαλύτερα ρίσκα όταν είναι μαζί με φίλους (και θέλουν να τους εντυπωσιάσουν) παρά όταν είναι μόνα τους. Στο πλαίσιο μιας έρευνας της παιδοψυχολόγου Barbara Morrongiello, Ph.D, από το Πανεπιστήμιο Guelph στον Καναδά, στην οποία συμμετείχαν παιδιά του δημοτικού, ζητήθηκε στα τελευταία να περπατήσουν κατά μήκος μιας δοκού ισορροπίας έχοντας τη δυνατότητα να επιλέξουν την απόστασή της από το έδαφος. Το αποτέλεσμα; Τα περισσότερα παιδιά ζήτησαν να ανέβει η δοκός 15 με 20 εκατοστά ψηλότερα όταν τους παρακολουθούσαν οι συμμαθητές τους.
Μύθος #5: Αν είναι σπίτι δεν κινδυνεύει.
Πραγματικότητα: Τα παιδιά νηπιακής ηλικίας (αλλά και τα παιδιά του δημοτικού) τραυματίζονται πιο συχνά μέσα στο σπίτι παρά έξω από αυτό. Όπως εξηγεί η Dr Pollack-Nelson, «τα μικρά παιδιά μπορούν κάλλιστα να τραυματιστούν όταν, για παράδειγμα, σκαρφαλώνουν στα έπιπλα ή τραβούν καλώδια που συνδέονται με βαριές συσκευές, αφού έτσι μπορεί άθελά τους να τις ρίξουν πάνω τους».
[Μύθος #6] Αν φοράει κράνος δεν θα τραυματιστεί.
Πραγματικότητα: Το κράνος προστατεύει πράγματι το κεφαλάκι του παιδιού σας όταν κάνει ποδήλατο ή πατίνια. Σύμφωνα με τη Dr Morrongiello όμως, «ορισμένοι γονείς θεωρούν –λανθασμένα– ότι το κράνος προστατεύει τα παιδιά τους ακόμη και από παρακινδυνευμένες συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα όταν κάνουν ποδήλατο στην κατηφόρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα!». Να θυμάστε λοιπόν ότι το κράνος είναι απαραίτητο, αλλά δεν προστατεύει όλα τα μέλη του σώματος.
[Μύθος #7] Έπαθε, έμαθε και δεν θα το κάνει ξανά.
Πραγματικότητα: Ενάντια στην κοινή λογική, είναι αρκετές οι φορές που τα παιδιά δεν μαθαίνουν από τους προηγούμενους τραυματισμούς τους θεωρώντας ότι χτύπησαν από… κακή τους τύχη ή για άλλους λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις τους. Έτσι λοιπόν ένα παιδί που έπεσε από το ποδήλατο και χτύπησε στην προσπάθειά του να πάρει μια στροφή με ταχύτητα, ενδέχεται να επαναλάβει το ίδιο εγχείρημα μόνο και μόνο για να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να τα καταφέρει.
[Μύθος #8] Αν χτυπήσει θα μου το πει.
Πραγματικότητα: Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τα κορίτσια παραπονιούνται πιο συχνά για τους τραυματισμούς τους απ’ ό,τι τα αγόρια. Οι επιστήμονες, βέβαια, δεν έχουν καταλήξει αν αυτό οφείλεται στην ενδεχομένως μικρότερη αντοχή του «αδύναμου φύλου» απέναντι στον πόνο ή στους ίδιους τους γονείς που δείχνουν περισσότερη ανοχή στα κλάματα ενός κοριτσιού απ’ ό,τι σε αυτά ενός αγοριού! Όπως εξηγεί ο Dr Schwebel, «η κοινωνία μας ενθαρρύνει τα αγόρια να είναι γενναία, να αντέχουν τον πόνο και να μην διακόπτουν το παιχνίδι για μικροτραυματισμούς. Επιπλέον, είναι πιο πιθανόν να κάνουμε παρατήρηση σε ένα αγόρι όταν χτυπήσει από απροσεξία παρά σε ένα κορίτσι». Γι’ αυτό και τα αγοράκια ορισμένες φορές διστάζουν να «ομολογήσουν» στον μπαμπά ή τη μαμά ότι έπεσαν και χτύπησαν.
[Μύθος #9] Τα περισσότερα παιδιά νηπιακής ηλικίας τραυματίζονται στην κουζίνα.
Πραγματικότητα: Αν και η κουζίνα κρύβει ομολογουμένως αρκετούς κινδύνους, τα μικρά παιδιά είναι πιο πιθανόν να τραυματιστούν εκεί που δεν το περιμένετε, δηλαδή στο σαλόνι, στο playroom ή στην κρεβατοκάμαρα, όταν πέσουν από τον καναπέ ή χτυπήσουν το κεφάλι τους στη γωνία ενός επίπλου. Βεβαιωθείτε λοιπόν ότι έχετε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να είναι ασφαλές το παιδί σας. σε κάθε μέρος του σπιτιού.
Μέτρα ασφαλείας
✱ Με τα αγόρια να είστε ακόμη πιο προσεκτικές.
Σε σύγκριση με τα κορίτσια, τα αγόρια διακινδυνεύουν περισσότερο, υπερτιμούν τις ικανότητές τους πιο συχνά και αναλαμβάνουν την ευθύνη πιο σπάνια όταν κάτι πάει στραβά. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει λοιπόν που τα αγοράκια είναι κατά 50% πιο πιθανό να τραυματιστούν απ’ ό,τι τα κοριτσάκια
✱ Μην εμπιστεύεστε την κρίση του παιδιού σας.
Ορισμένοι γονείς δείχνουν εμπιστοσύνη στην κρίση του παιδιού τους σε σχέση με αποφάσεις που άπτονται της ασφάλειάς του ακόμη και από την τρυφερή ηλικία των τριών ή τεσσάρων χρόνων Μην κάνετε κι εσείς αυτό το λάθος. Σύμφωνα με τη Dr Barbara Morrongiello, «τα παιδιά δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την επικινδυνότητα μιας κατάστασης πριν τα 6 με 8 χρόνια».
✱ Προετοιμαστείτε έγκαιρα. Μέσα σε τρεις μήνες από τη στιγμή που θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, τα πιο ζωηρά παιδάκια μπορεί να αρχίσουν τις «αναρριχήσεις» σε καρέκλες και τραπέζια, ενώ πλησιάζοντας τα δύο μπορεί να αρχίσουν τα άλματα. Τα μάτια σας ανοιχτά, λοιπόν
✱ «Εξαφανίστε» τους πειρασμούς. Σύμφωνα με τη Dr Carol Pollack-Nelson, «ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γονείς είναι ότι αφήνουν «ενδιαφέροντα» αντικείμενα, όπως τα κλειδιά ή το κινητό τους τηλέφωνο, σε απρόσιτα αλλά εμφανή σημεία… Αν το παιδί τα δει, θα προσπαθήσει να σκαρφαλώσει για να τα πιάσει».
✱ Ακούστε με προσοχή τι θα σας πει ο μικρός σας «τραυματίας»! Να ρωτάτε πάντα το παιδί σας πώς χτύπησε. Αν σας πει (με πιο απλά λόγια, βέβαια) ότι δεν εκτίμησε σωστά την επικινδυνότητα της κατάστασης ή τις ικανότητές του, τότε είναι πιθανόν να μην επαναλάβει το λάθος του. Αν όμως ρίξει το φταίξιμο σε άλλους παράγοντες (π.χ. «γλίστρησα γιατί έβρεχε»), τότε καλά θα κάνετε να μην τον αφήσετε από τα μάτια σας την επόμενη φορά.
✱ Εξηγήστε του τους κινδύνους. Αν δείτε τον μικρό σας μπόμπιρα να παίζει ριψοκίνδυνα στην παιδική χαρά (π.χ. να κάνει κούνια όρθιος), ζητήστε του να σας πει αν θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι ασφαλές και να δικαιολογήσει την απάντησή του. Αν τελικά δώσει λάθος απάντηση, διορθώστε τον και εξηγήστε του τις πιθανές επιπτώσεις της ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς του (πείτε π.χ. «Θα μπορούσες να πέσεις από την κούνια και να χτυπήσεις σοβαρά»).
✱ Προσέξτε τους φίλους του. Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικές όταν παίζει με μεγάλη παρέα, ιδίως αν κάποιος από τους φίλους του έχει τη φήμη του ριψοκίνδυνου Όπως εξηγεί ο Dr David Schwebel, «τα πιο τολμηρά παιδιά της παρέας είναι συνήθως αυτά που δίνουν το παράδειγμα… και οι φίλοι τους καταλήγουν να τα μιμηθούν προκείμενου να γίνουν αποδεκτοί».
απο το parentsmag
Τα μικρα μας διαμαντακια 